سقوطِ دولتِ به ظاهر اسلام‌گرای مصر و روی کار آمدن طیف سکولاری که متکی به زور ِ سر نیزه‌ی ارتشِ به یادگار مانده از دورانِ فرعونِ سابقِ مصر عنانِ حکومتِ موقتِ مصر را به دست آورده و معرفی کسی مثل محمدالبرادعی که سابقه‌ی اخوت و مودتش با غرب در قصه‌ی هسته‌ای ایران از یادها زدوده …

باید در هیاهوی این‌روزهای حضراتِ جدید الانتخاب که هنوز از باده‌ی پیروزیِ بادآورده، مستانه می‎روند و هر دو سوی شمشیرشان بُــرّان است و دم از سازش و نفی ایستادگی می‌زنند، مثلِ مُرسی نامی به مسلخ اعتماد به یهود و نصارا می‌رفت که صدقِ وعده‌ی حقِ ره‌بـــر که فرموده؛ «ام‌روز جنگ، جنگ اراده‌هاست! جنگِ عزم‌های راسخ …

چه بگویم که غم از دل برود … چون تو بیائی!

تقصیر از من است که حتا نگاه‌هایتان جفتِ هم است؟ تقصیر من است لب‌خندی که می‌زنی، لنگه‌ی تبسمِ اوست؟ تقصیر ِ دلِ ناماندگار ِ بی‌درمانِ من است؟

رفقایت که جا مانده‌اند، هر کدام پرت شده‌اند به یک طرفِ دایره‌ی زندگی و دچار دور ِ باطلی به اسمِ تجارت و درآمد و پول و شهرت که تنها دست‌آوردِ ماندن‌شان شده. این‌روزها آدم‌هائی را می‌بینم که روزگاری نزدیک‌ترین آدم‌ها به تو بوده‌اند و ام‌روز هیچ صنمی با تو نمی‌توانند داشت! هم‌آن به‌تر که نماندی …

یکی که تو را تا به حال ندیده و هیچ تصویر و تصوری از تو ندارد و فقط چند خط از کتابت را خوانده، بیفتد پیِ یافتنِ نمره‌ی تلفنت و بعد این‌که پنچ نوبتِ پی‌درپی زنگت بزند و در نوبتِ پنجم تلفنش را برداری و تمامِ هشت دقیقه را یک نفس انرژی و روحیه تزریقِ …