سخت است آدم بیست سی میلیون نفر زائر داشته باشد و هوای تک به تک‌شان را داشته باشد و به تک به تک‌شان برسد و حتا اسم تک به تک‌شان را بداند و احوال همه‌شان دستش باشد.
سخت که نه. غیر ممکن است. کار هر آدمی نیست هوای این‌همه میهمان را داشتن. این فقط از تو برمی‌آید و بس.
تنها توئی که بلدی سفره‌ای به طول تمام راه‌هائی که منتهی به کربلایت می‌شوند بگسترانی و حواست به آب و غذا و جای خواب تمام و تک به تک زائرانت باشد و همه را یک‌جا و در یک روز در مغناطیس حرم شش گوشه‌ات بپذیری و همه را دست پُر راهی کنی.
و خوش به حال ما که صاحب‌مان توئی و امیدمان نیز هم. و دلیل این همه همت و عزم و طلب. و ای‌کاش ام‌سال آخرین اربعینی باشد که در تقویم سال‌های غیبت می‌آید و می‌رود و فرزند منتقمت را در بین‌مان می‌بینیم و نمی‌شناسیم… .