گلعذاری زگلستان جهان ما را بس!

وقتی تو رفتی
من جانمازم را جمع کردم
و غزل سرودم.
همه عاشقانه، همه ناب
از دستهای غیورت سرودم.
و از نگاه خشمگینت!
از بیداریهایت که عشق را سرودی عزیز بود.
از سنگر و تفنگ
از کلام بلیغت که با جهاد
و نصرت الله و فتح همراه بود.
از تو سرودم
تا به خوابی ژرف فرو رفتم …
وقتی که چشم گشودم؛
دیدم
مرا همراز یک شهید می خوانند.*
*. دوراهی – مجموعه ی اشعار سعادتملوک تاجبخش
حزب رعد افغانستان ۱۹۷۵ میلادی
پی نوشت:
شعر را از لای کتاب های کهنه ی دهه ی پنجاهی کتابخانه ی نقلی خونه ی مادر بزرگه که به من رسیده پیدا کردم. ادبیات دهه ی پنجاهی شعر را صفا می کنید؟
گلعذاری ز گلستان خزان زده ی خونه ی مادربزرگه، ما را بس.