ما قوم ظلوم ِ جهول

می‌گفت هیچ‌ حرفی را به قیمت گوینده‌اش نخرید!
می‌گفت تدبر و تفکر مال همین‌جاست که آن‌را روی حرفی که می‌شنوید بگذارید که از صافی ِ فهمی که دارید رد شود! که اگر توانست رد شود بپذیریدش.
و آیه می‌خواند که:
وَالَّذِینَ إِذَا ذُکِّرُ‌وا بِآیَاتِ رَ‌بِّهِمْ لَمْ یَخِرُّ‌وا عَلَیْهَا صُمًّا وَعُمْیَانا
که یعنی: اهل معنا آیه و مثال و نشانه را از خدا هم حتی چشم و گوش بسته نمی‌پذیرند!
آیه می‌خواند و حسرت می‌خورد از تجاهل‌هائی که می‌دید و می‌دید که روی خیلی از نادانی‌هایمان اسم دین و تکلیف و حجت و شرع حک کرده‌ایم و گوش و چشم ِ فهم‌مان را قربهًَ‌الی‌الله بسته‌ایم روی دیدن دیدنی‌ترین آیات عالم و فهمیدن فهمیدنی‌ترین نشانه‌هائی که می‌شود فهمیدشان.
و آیه می‌خواند:
إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولا!
که بگویدیمان؛ راستى که ما آدم‌ها ستمگرانى نادانیم…