داد ندار!؛ روایت سیل در روزمره‌های یک مدیر روزمره

فهمیدم
توی بحرانی‌ترین لحظه‌های یک پدیده‌ی غیرمترفبه به‌مانند بارن بحرانی‌ای که شب دهم تیرماه‌مان را ساخت و زار و زندگی خیلی ها را برد زیر آب
کسی برنده است که دادش بلندتر باشد و هوچی‌گری‌اش گیرا‌تر و مظلوم‌نمائی‌اش عینی‌تر است.
و اگر داد نداشتی و بی‌داد نکردی، تخلیه‌ی آب از زیر زمینِ تا سقف آب‌گرفته‌ات می‌ماند برای بعد اجابت خرده فرمایشات هوچی‌گرانی که آب تا قوزک پاهایشان هم بالا نیامده و زمین و زمان را به‌هم دوخته‌اند که آی به داد برسید که سیل ما را برد!
و این، هنوز از نتایج سحری بود که با سیل گذشت و “داد ندار” را گو باش که صبح دولتش بدمد!!!
بقول شهریار شیرین گفتار؛ این هم از عمر شبی بود که حالی کردیم…