مرحوم حاج میرزا جواد آقاى ملکى تبریزى – عارف معروف و مشهور و فقیه بزرگوار – در کتاب شریف «المراقبات»شان می‌فرمایند: روزه یک هدیه‌ى الهى است که خداى متعال این را به بندگان خود و به مؤمنین هدیه کرده‌است.
تعبیر ایشان این است که: «الصّوم لیس تکلیفا بل تشریف»؛ روزه را به چشم یک تکلیف نگاه نکنید؛ به شکل یک تشریف و تکریم نگاه کنید که «یوجب شکرا بحسبه»؛ این توجه به فریضه‌ى روزه – که تکریم الهى نسبت به بنده‌گان است – خودش مستوجب شکر است؛ باید خدا را سپاس‌گزارى کرد.
ایشان براى گرسنگى و تشنگى که مؤمنین در ماه رمضان خودشان را ملتزم به آن می‌دانند، فوائد متعددى را بیان می‌کنند که متخذ از روایات و برخاسته‌ى از دل نورانى این مرد بزرگ است. از جمله‌ى آنها، یا اهمّ آنها – که ایشان خودشان می‌گویند این خاصیت از همه مهم‌‌‌‌‌‌تر است – این است که می‌گویند این گرسنگى و تشنگى یک صفائى به دل می‌بخشد که این صفاى قلبى زمینه را فراهم می‌کند براى تفکر، که «تفکّر ساعه خیر من عباده سنه». این تفکر از نوع تفکرِ مراجعه‌ى به باطن و روح و دل انسان است که حقایق را روشن می‌کند و باب حکمت را بر روى انسان می‌گشاید. از این باید استفاده کرد.
درباره‌ى عمر فکر کنیم. عمر سرمایه‌ى اصلى هر انسانى است. همه‌ى خیرات به وسیله‌ى عمر – همین ساعات زودگذر – به دست مى‌آید؛ این سرمایه است که میتواند سعادت ابدى و بهشت جاودان را براى انسان تدارک ببیند. درباره‌ى این عمر فکر کنیم. گذر عمر را ببینیم. ناپایدارى ساعات زندگى و روزها و شبهاى اوقات عمر را احساس کنیم. به این گذر زمان توجه کنیم؛ «عمر، برف است و آفتاب تموز». لحظه به لحظه از این سرمایه دارد کاسته می‌شود؛ و این در حالى است که این سرمایه، همه چیز ماست براى کسب سعادت اخروى؛ چه جورى مصرفش می‌کنیم، در کجا مصرفش می‌کنیم، در چه راهى آن را خرج می‌کنیم؟
= = = =
حضرت آقا. بیانات در دیدار رمضانی سال۹۰ با کارگزاران نظام. (+)