شب میلاد پیامبر رحمت، که عالم و آدم و جماد و نبات و حیوان و چرنده و پرنده و ما فی السماوات و الارض، از شادیِ هزار و پانصدمین سال تولد نبی مکرم، شاد و خوشحالند، اراذل وحشی ارتش جهود، سمت تیرها را چرخاندند سوی دیگری از اراضی اسلام.
سمتی که از قضا، میزبان بزرگترین پایگاه نظامی آمریکائیها در خارج از خاک ایالات متحده است و شاهش همین چند ماه پیش، طیارهای تشریفاتی پیشکشِ کدخدای دهکده جهانی کرده بود و قول واریز ۱.۲تریلیون دلار سرمایه به اقتصاد آمریکا در سفر ترامپ به آن کشور را داده بود و پیش پای او در حین استقبال، تونل رقصِ گیسو توسط دخترکان جوان از نوامیس مسلمانان راه انداخته بود و بزرگترین خیّر دانشگاههای آمریکاست و از ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۱ چیزی حدود ۴.۷ میلیارد دلار به سیستم آموزش عالی آمریکا هبه کرده است و بزرگترین خریدار محصولات شرکت هواپیماسازی بوئینگ است و بزرگترین کارآفرین در ایالات متحده و تا دلتان بخواهد از این خاصه خرجیها کرده است برای کدخدا که روی دست کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس بزند در سرسپردگی به ارباب دیوانهی جهان و مگر امنیت بخرد برای کشور ۳۰۰ هزار نفریش.
جالب است که اسرائیل دقیقا بزرگترین گاو شیردهِ اربابش را نشانه گرفته که برای باقی گاوها درس عبرتی شود که مبادا فکری شوند به انداختن جفتک و پاره کردن افسار و اینکه قاعده را یاد قطر و باقی شرکا بیاندازد که؛ «رابطهی گرگ و میش» همیشه یکطرفه و همیشه به نفع گرگ است و خیلی باید گاو باشی که انتظار سود از این سودا برای میشِ نگون بخت داشته باشی!
جالبتر اینکه حمله را مثل حملهی اولِ جنگ دوازده روزه که در شب عید غدیر بود، مصادف کرده است با مناسبت مذهبیِ تولد نبی صلوات الله علیه و میدانیم که اتاق جنگِ اوباش صهیونی، با تمام رذالت و توحشی که دارند، جنایت را روی حساب و کتاب انجام میدهند!
این هم غلط است که اروپا و ناتو و آمریکا و اسرائیل را پدیدههای مشترک المنافعی بدانیم که در جزیرههای جدا از هم زندگی میکنند.
این ارواحِ خبیث، جانهای متحدی هستند در قالبهای جدا از هم. اساسا سلاحهای دیجیتالیِ آمریکا طوری ساخته شدهاند که بیاذنِ کدخدا، نتوانند تیری رها کنند و هدفی را مورد اصابت قرار دهند.
الان که دارم اینها را مینویسم، ۲۴ ساعت از حمله اسرائیل به پایتخت قطر گذشته و اولا کسی پاسخ نداده که سامانهی گران قیمتِ پدافندی قطر، که خدا تومن پولش را به آمریکا داده بودند برای مبادائی مثل دیروز، چرا حین حمله ایران به پایگاه العدید، فعال شد و کاری از پیش نبرد و در تجاوز صهیونی چشم برهم گذاشت و از جا جُم نخورد. حساب دلارهای ریخته شده به پای سامانههایی که قرار بود از کیان قطر دفاع کنند را چه کسی از چه کسی خواهد کشید؟
ثانیا با گذشت یک روز از تجاوز آشکار اسرائیل در روز روشن، تجهیزات روزآمد جنگ هوائیِ سلطان قطر چرا همچنان در آشیانهها خاک میخورند و هیچ پرواز نمایشیای هم نتوانستهاند انجام دهند و اصلا آیا اراده و غیرتی برای پاسخ به تجاوز صهیونی به تکهای از اراضی اسلام، وجود دارد؟
ثالثا، در اینکه اسرائیل دقیقا جلسهای را هدف قرار داد که بنا بود در آن پیشنهاد ترامپ به حماس برای صلح به مذاکره گذاشته شود، نعل به نعل مطابق همان فرمول «چماق و هویج» است که قبلتر نسخه مفصلترش توسط غربگدایانی که متاسفانه کدملی ایرانی دارند، در ایران آزموده شد و خروجیش این بود که وسط مذاکره با شیطان بزرگ، شیطانکی جهودی به نامردی جنگی را تحمیل کرد که هزار جان عزیزِ ایرانی را گرفت و کشور را به زیر «سایه جنگ» برد. شوربختی از این بدتر که هنوز هم کسانی دارند خواب صلح با شیطان را میبینند و فکر میکنند با دادن «چیز» یا «چیزهائی» میتوان شیطان را از شیطنت دور و منصرف کرد!
بماند که شکمهای آکنده از دلارهای نفتی در امیرنشینها، گوشی برای شنیدن و دلی برای تدبر کردن در آیات الاهی نگذاشته که در قرائات سوزناک و زیبائی که از کتاب کریم میکنند، وقتی نوبت به سوره عنکبوت میرسند و این آیه که میفرماید «مَثَلُ الَّذِینَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ أَوْلِیَاءَ کَمَثَلِ الْعَنکَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَیْتًا وَ إِنَّ أَوْهَنَ الْبُیُوتِ لَبَیْتُ الْعَنکَبُوتِ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُون[۱]» یادشان بیاید که نباید امنیت آسمان و زمین و دریاشان را به کدخدائی میسپردند که شریک دزد و رفیق قافله است و به وقتش فیتیلهی پدافندها را پائین خواهد کشید تا آسمان اردن و عربستان و امارات و قطر، اتوبان شود برای طیارههای صهیونی.
و بماند که خدا در این ماههای اخیر که قدر دهها سال آبستن حادثه شد، هزار هزار آیه از کتابش را پیش چشم ما عینیت بخشید که اهلش بدانند قرآن برای راهنمائی در زندگی و جنگ و شیوهی صلح و ایستادگی نازل شده است.
و بماند که خدا نشانمان که اهلِ یاری و سرفراز و پیروز کردنِ آنهاست که یاریش کنند و بماند که در این تلاطم حوادث، به حکمت نظری رهبر انقلاب، لباس عمل پوشید تا بفهمیم «هزینه مقاومت از باجی که برای سازش خواهیم داد کمترست!»
حالا سوال این است؛
- جنگ اسرائیل در اراضی اسلام تمام شدنیست؟
- عربهای دور و بر سرزمین مقدس فلسطین، ارادهشان به پیروزی قویترست یا عبریهای کوچانده شده به سرزمین نبرد نهائی؟
- کسی میتواند برای این سگ قلاده شکسته مرزی معین کند؟ و آیا اساسا این پدیدهی استعماری، جز با زبان زور و مشت دندانشکن، مهار شدنیست؟
- چقدر باید امرای امارات اسلامی، از مصر و تونس و لیبی تا سوریه و عراق و قطر و عربستان، کوتاه بیایند که گوشتشان زیر دندان این تازیِ هار دریده نشود؟
- مقاومت جواب است یا سازش؟
[۱] داستان کسانی که به جای خداوند، دیگرانی را به پرستش گرفتند همانند داستان عنکبوت است که خانهای ساخت و سستترین خانهها، خانه عنکبوت است؛ اگر میفهمیدند. (سوره مبارکه عنکبوت. آیه ۴۱)