باریکه‌ی سی‌صد و شصت کیلومتر مربعی غزه را که می‌شود نصف تهران خودمان و یا خودمانی‌ترش قد دریاچه‌ی نیمه جان ارومیه در نظرش گرفت، ام‌روز در هزار و سی‌صد و هفتاد و چهارمین محرم بعد از قیام حسین بدل به کارزاری شده که سگ‌های هار صهیونیست در هیئت شمر و خولی و حرمله، جان از کودکان خردسال امت رسول الله – صلی‌الله‌علیه‌وآله- می‌ستانند و در قطاعِ غزه، کمر به قطع نسل امت اسلام بسته‌اند.
گرگ‌های آدم‌نما و وحشی صهیونیست انگار کر و کورند که بدانند قرآن مژده‌ی فتح‌مان داده و نوید به نزدیکی حماسه‌ی فتح حماس. آن‌جا که فرمود:
|وَ لَو قاتَلَکُمُ الَّذینَ کَفَر‌وا لَوَلَّوُا الأَدبارَ ثُمَّ لا یَجِدونَ وَلِیًّا وَلا نَصیرا| + (و اگر کسانى که کافر شدند، به جنگ با شما برخیزند، قطعاً پشت خواهند کرد، و دیگر یار و یاورى نخواهند یافت)
ابابیل‌های ایرانی‌ای که از سکوهای حماسه‌گران حماس خواب آشفته‌ی یهود را پری‌شان کرده، گلوی اسرائیل را با نوار باریک غزه خواهد فشرد… و مگر نه این‌که پیروزی از خداست و مژده‌ی ظفرمندی نیز +
الهی!
به حرمت خون گلوی شش ماهه‌ای که از عطش چون ماهی برون فتاده ز دریا در جوش و خروش بود،
به حرمت برق شمشیر علی‌اکبر،
به عظمت رآیت حضرت سقا،
به حرمت نام حسین و به نام نامی شهادت و به حرمت اشک؛
عرصه را بر صهاینه تنگ‌تر از این فرما و جان پلیدشان به سجیل ابابیلی + که نازل می‌کنی بستان و ما را سبب ساز نابودی‌شان کن
آمین!
دیدگاه‌ها
آمین. وعده خدا خلل‌ناپذیر است.
راستی حج‌تان مقبول حق 🙂 و البیک نوش جاتان … بخاطر وضعیت جسمیم نتونستم زودتر بنویسم.
آمین.
آمین…