اجتماع

به غیر از من، باقی حجاجی که این ایام در سرزمین وحی یک‌جا جمع می‌شوند، از نخبگان امت اسلامند. خاصه نخبه‌ی اقتصادی و اجتماعی.
اسلام در هزار و چهارصد سال پیش، وقتِ تشریعِ احکام و شرایع و واجبات و محرمات، وقتی امر فرموده که هر کسی که توانش را دارد، سالی یک‌بار حول محور کعبه جمع شود و وقتی همه‌ی مسلمین امر شده‌اند به خواندن نماز و قرآن به زبانی مشترک – عربی – نشانِ این است که اسلام نه در قرن بیست و یکم که در اثنای توحش اروپائی‌های خیلی خیلی قبل‌تر از رنسانس و ظهور تمدن جدید، به جهانی شدن و زبان و فرهنگ و عادات و سبک زندگیِ مشترک فکر کرده و زمینه‌اش را ساخته.
فرصت بزرگی که هر سال به مدد غفلتِ جمعیِ مسلمین از دست می‌رود.
وقتی در اجتماع عظیمِ هرساله، که از چهار گوشه‌ی دنیا و از همه‌ی ملل و نِحَل و رنگ و نژاد و تیره و طایفه، می‌شود و باید که یک‌جا جمع شد، چرا نباید با فهمی مشترک و زبانی مشترک، امتِ محمدِ نبی (صلی الله علیه و آله) خبر از حال هم نداشته باشند و مسلمان‌ها در صفوف نماز جماعتِ چند صد هزار نفری مسجد النبی و مسجد الحرام، چونان بیگانگان کنار هم به قبله‌ای واحد و با حمد و سوره‌ای واحد، خدای واحد و احد را ثنا گویند؟
حیف این همه انرژی که هر سال هدر می‌رود.
تمتع، فصلی است که بطور رایگان و فراگیر، می‌توانی همه‌ی نژادها را یک جا ببینی. مینیاتوری از همه‌ی شعوب و قبائلی که خدا آفریده… . و مگر نه این‌که خدا، کعبه را جائی برای قیام مردم قرار داده است؟
آن جا که گفت؛
جَعَلَ اللَّهُ الْکَعْبَهَ الْبَیْتَ الْحَرَامَ قِیَامًا لّ