جنگ تمام شده است؟
- خیر!
دشمنِ شدیدِ صهیونی، بیخیال ایرانِ ما شده است؟
- خیر!
شیربچههای ایرانی حیدر کرار، از سگ هارِ زنجیر پاره کردهی زخم خورده، غافلند؟
- خیر!
ما آدمهای عادیِ کفِ کوچه و بازار، صورتِ مساله را پاک کنیم و دشمن را نبینیم و دعا کنیم که «سایه جنگ» دور و دیر شود و دشمنِ تا بن دندان مسلحِ زخمی، کاری به کارمان نداشته باشد؟
- خیر!
صحنه در عین پیچیدگی، بسیار ساده است؛
گنده لاتِ جهان، زنجیر از سگ نگهبان سازمان ناتو در قلب زمین –غرب آسیا- برداشته، به انواع و اقسام سلاح و فنآوری و کمک اطلاعاتی، مجهزش کرده تا نبرد آخرالزمانی خیر و شر را شروع کند و هم او و هم ما میدانیم که فقط یکی از دو طرفِ این محاربه، زنده از میدان بیرون خواهند آمد. آنکه ارادهی پیروزی دارد و تمهیدش را. چون سالهای سال است که «جنگ، جنگ ارادههاست! هر طرفی که مصممتر باشد و سختیها را تحمل کند پیروز قطعی است. قرآن به ما میآموزد که: «إنّ الّذینَ قالُوا رَبُّنُا اللَّه ثُمَّ استَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیهِمُ المَلائِکَه ألَّا تَخافُوا وَ لا تَحزَنُوا وَ أبشِرُوا بِالجَنَّهِ الَّتی کُنتُم تُوعَدون[۱]» و به پیامبرش میفرماید: «فَلِذَلِکَ فَادْعُ وَاسْتَقِمْ کَمَا أُمِرْتَ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُم[۲]» دشمن میکوشد با زور و فریب، ارادهی شما را تضعیف کند.[۳]»
گنده لاتِ جهان که از قضا مالک زر و زور و رسانه است، روی کاغذ همهی محاسبات متکی به منطق شیطانیش را به کار برده بود و فکر میکرد «خدا مرده است و شیطان در میدان تنهاست و شمشیرش، گردنِ بندگان خدا را خواهد زد.» فکر کرده بود کار «ایران» با زدن سرداران و سران «تمام» خواهد شد و یادش رفته بود بارها و بارها در نبرد چند هزار سالهی «حق و باطل» این خداست که میماند و این شیطان و سربازانش هستند که غرق خواهند شد.
مثل آنروز که فرعون در شکاف دریای سرخ غرق شد و نمرود با پشهای به خاک افتاد و موسی با عصائی سحر ساحران را رسوا کرد و ابراهیم، از آتش به گلستان درآمد و یوسف افتاده در چاه، عزیز مصر شد. چون موسی و ابراهیم و نوح و یوسف و همهی ایستادگان در «سمت خدا» ارادهی پیروزی داشتند و استقامت و صبرش را.
حالا هم میدان همان است و حریف هم همان. فقط دقت اسلحهها و شیطنتِ شیطانها بیشتر شده و میدان بزرگتر از میدانِ روز نبرد موسی و ساحران و هیمهی آتشبار نمرود و کیدِ برادران یوسف است.
چه باید کرد؟ اتکا به اسلحه و پدافند و موشک و سامانهها؟
- بله و نه!
بله؛ چون باید هرچه در توان داریم از ساز و برگ جنگی جمع کنیم برای مقابله با شیاطین و دار و دستهی اشرار. چون دستور همین است «وَ أَعِدُّوا لَهُم مَّا اسْتَطَعْتُم مِّن قُوَّه[۴]»
و نه؛ چون اسلحهی خالی از ایمان و اتکا به خدا، مفت نمیارزد و پرتابهاش به جائی نمیخورد. تیر وقتی به هدف خواهد نشست که «خدا پرتابش کرده باشد» آن سان که فرمود «وَ لَکِنَّ اللَّهَ رَمَى وَ لِیُبْلِیَ الْمُؤْمِنِینَ مِنْهُ بَلَاءً حَسَنًا»[۵]
و چه خوشبختیم ما که در عصری زندگی میکنیم که آیات خدا و قرآنی که تا دیروز در طاقچههامان خاک میخورد را به «زندگی» تجربه میکنیم و هی آنها را به تکرار و تمرین مینوشیم و فکر میکنم، مسالهی امروز ما این باشد که؛ به جای انکار حقیقت جنگ و ندیدنش و پاک کردن صورت مساله -که فقط غفلت خواهد افزود- هر روز که میگذرد، بیشتر «سمت خدا» برویم.
اگر میخواهیم پیروز این نبرد باشیم، باید تاب بیاوریم ایستادن در سمت درست تاریخ را. باید سختیِ نبرد را بفهمیم و صبرش را از خدا بخواهیم و برایش مهیا شویم.
باید از کنج راحت و فراغت و سایه نشینی و ندیدن و انکار دشمن و دشمنیِ شدیدش، به یکتائی خدا پناه ببریم و به سلاح اتحاد و یکپارچگی، محاسبهی شیطان را به هم بزنیم.
در سمت خدا، همه هیچند الا او. و بدانیم که «خدا» «خدا» به حرف نیست و «به عمل کار برآید!»
همین.
[۱] سوره مبارکه فصلت. آیه ۳۰ (بیگمان کسانی که گویند پروردگار ما خداوند است، سپس پایداری ورزند، فرشتگان بر آنان نازل شوند [و گویند] که مترسید و اندوهگین مباشید و مژده باد شما را به بهشتی که به شما وعده داده بودند)
[۲] سوره مبارکه هود. آیه ۱۱۲ (پس همچنانکه دستور یافتهای پایداری کن و نیز هر کس که با تو روی به سوی خداوند آورده است [چنین کند] و سرکشی مکنید، چرا که او به کار و کردارتان بیناست)
[۳] رهبر معظم انقلاب. خطبههای نماز جمعه تهران. ۱۳۸۹.۱۱.۱۵ (سالروز شهادت امام رضا علیهالسلام)
[۴] بخشی از آیه ۶۰ سوره مبارکه انفال. (و در برابر آنان هر نیرویی که میتوانید…فراهم آورید، تا به آن وسیله دشمن خدا و دشمن خود را بترسانید)
[۵] بخشی از آیه ۱۷ سوره مبارکه انفال (بلکه خداوند بود که تیر میانداخت، تا مؤمنان را بدین وسیله به آزمونی نیک بیازماید)