توتمِ من

‫من: برا ادمائی با علایق ما تهران جای خوبیه برا نفس کشیدن‬
‫حالا اگه این اینترنت و ارتباطات و … نبود معلوم نبود ما کی و کجا باید جواب دل مون رو می دادیم؟‬
‫در نظر بگیرید شهری رو که همه ی سهمش از فرهنگ فقط روزنامه فروشی هاش باشن‬ با مجلات اکثراً زردشون!
‫نه حتی یه دونه کتابخونه ی دُرُس درمون‬
‫نه آدمائی که هم سلک تو باشن
و نه جائی که معدود هم فکرای تو، عصرا جمع شن اونجا و چائی بخورن‬ و راجع به علائق مشترک – کتاب – حرف بزنن
او: فکر می کنید خیلی ایده آله اینجا؟
من: نیست؟
‫او: نه خب‬!
من: ولی برهوت هم نیست‬!
‫اینجا – شهرستان – برهوته…

دیدگاه‌ها

  1. حامد

    خارج از موضوع
    ما یعبأ بکم ربّی لولا دعاؤکم؛
    اگر دعای شما نباشد، پروردگار هم هیچ اعتنایی به شما نمی‌کن
    التماس دعا

  2. مهدی

    سلام / من ، خودم ( و احتمالاً خیلی از شهرستانی های دیگه چون از بعضی از دوستانم پرسیدم همین حس رو داشتند ) وقتی برای کاری میرم تا تهران و فقط چند ساعت یا چند روز توی خیابونهاش (مخصوصاً خیابون انقلاب!) تردد می کنم؛ وقتی خیلی از خبرها و عکسهایی رو می بینم از امکانات فاصله دار تهران (مثل نمایشگاه های درست و درمون به قول شما ) نسبت به شهرستان؛ و همین طور وقتی در مسیر بازگشت از تهران هستم؛ “با شدتی وصف ناپذیر”!! احساس عقب ماندگی می کنم!
    و حداقل یکی دو روز باید بگذره تا از تهران زدگی خلاصی پیدا کنم!

بخش دیدگاه‌ها بسته شده است.