ضحی

ضحی، دخترک چهار پنج ساله با دامنی گل‌دار و موهای لَخت و بلند و چشم‌هائی آبی به هر نژاد دیگری شبیه بود الا نسل اعرابِ حجازی!
شیرین بود و زیبا.
با سه بسته آدامس نایت سفید رنگ به بغل و ریال‌هائی مشت شده در کف دست‌های کوچکش که پیاده‌روهای شارع عزیزه را پائین و بالا می‌رفت و برای آدامس‌های ماسیده در دستش دنبال مشتری می‌گشت.
آمد جلویم و با اطوار تمام متاعش را گرفت جلویم که: اِشتَری! اِشتَری! که یعنی بخر لطفن. و من ناخودآگاه لپش را گرفتم و چانه‌ی کوچک و زیبایش را و جای قیمت آدامس، اسمش را پرسیدم و گرفتمش که نگذارد برود یک‌هو!
ضحی؛ دخترک دست‌فروش با دامن بلند رنگ روشن گل‌دار، با موهائی به رنگ حنا و دست‌هائی کوچک و دوست داشتنی، آن‌قدر مغرور بود که نگذراد کمکش کنم لچک مشکی و کوچکش را دور سرش ببند و وقتی گفتمش که می‌آئی برویم ایران، دخترم شوی؟ از خجالت سرخ شد و بازوی کوچکش را از دستم کشید و رفت تا هم به ایران نرفته باشد و هم لچک مشکی کوچکش را دور سرش بکشد و موهای حنائی بلندش را زیرش پنهان کند…
دخترک دل‌بری که وقتی رفت غصه خوردم که عروسکی به لطافت او، حیف نیست این‌همه زود وارد بازار کار جامعه‌ی پرشکاف عربستان شده؟