آدم‌های خوب شهر/ ۶

هر روز که می‌گذرد، سوی چشمانِ مردش کم و کم‌تر می‌شود. زن که زیر فشار زنده‌گی و اداره‌ی معاش شوهرِ کم بینا و سه پسر خردسالِ قد و نیم‌قد دارد طاقت از کف می‌دهد و شب و روز چکمه به پا و دست‌کش به دست، مشغول رُفتن و سُفتنِ در و دیوار و فرش و شیشه و پرده‌ی مردم است، بزرگ‌ترین همت و آرزویش این است که شب وقتی خسته از دوازده ساعت کارِ بی‌وقفه‌ در خانه‌ی این و آن، با دست و جیبِ پُر برود خانه و دست‌رنج یک روز تا شب کار بی‌امان و استراحتش را بگذارد جلوی مردی که اسکناس‌های مچاله شده در پَرِ چادر زن را از لمس‌شان می‌شناسد و قطع و زبریِ حاشیه‌های هرکدام.
شیرزنِ کاریِ غیور که با شکمِ برآمده و در حالِ زارِ پا به ماهش هم دست از کار نمی‌کشد و نمی‌تواند بکشد، آن‌قدر غیرت دارد که قانعِ چهل پنجاه تومانِ کمیته امداد و یارانه‌ی دولتی نباشد و آن‌قدر شوهرداری بلد است که حفظ حرمتِ شوهرِ علیل و اقتدار مردانه‌ی او، اصل اول زنده‌گی‌ش باشد و اسم رسول را هیچ وقت بی “آقا” نیاورد و آن‌قدر پای کار دل بسوزاند که از دو سه ماه مانده به عید، وقت سرخاراندن نداشته باشد و این، همه‌ی دل‌خوشی‌اش باشد که قبل نهار، وقتی پرِ چادرش را گره می‌زند زیر گلو که قامت ببندد برای صلاه ظهر و عصر، با شوق و آرام به مادرم بگوید: حاج خانم! قدرتیِ خدا، دوهفته‌ی تمام است که هر روز سرِ کار بوده‌ام… .