تاریخ سی و چند ساله‌ی انقلاب را که مرور کنی، بچه حرب‌اللهی‌های مظلوم و بی‌ادعائی را می‌بینی که آرام و سر به زیر و ذکر بر لب و سُبحه بر کف، ایستاده‌اند آماده که کِی و کجا کار انقلاب گره خورد بروند برای گشودنش.
بچه حزب‌اللهی‌ها سهم خواه نیستند و اصلن قائل به این نیستند که سهمی بخواهند و خود را سهیم غنائم انقلاب ندانسته و نمی‌دانند.
تاریخ را خوب از بر شده‌اند و هیچ‌گاه وسوسه‌ی غنیمت آن‌ها را از تنگه‌ی اُحُد به زیر نمی‌آورد. الغرض، این‌ها جماعتی‌اند با درجه‌ی خلوص بسیار بالا که بی توجه به ملامتِ ملامت‌گران، کاری را می‌کنند که باید بکنند و سرچشمه‌شان وصل به این‌وری‌ها و آن‌وری‌ها نیست و متصل‌اند به کسی که باید و همیشه از او خط گرفته‌اند.
این‌ها که شمردم، درست که خصوصیات مثبت است و در خور قدرشناسی ولی گاهی ممکن است و پیش آمده که نیتِ خوبِ این جماعت دچار خروجی نامناسب شود و این‌ها و نیت خالص و خدائی‌شان، متهم به تک‌روی و تندروی و افراطی‌گری.
این سوء برداشت و گاهی خطاهای غیرعمد و ناشی از جوانی و کم تجربگی حزب‌اللهی جماعت که در دوران حکومتِ اصلاح طلب‌ها بیش‌تر نمود دارد جلوه‌ی نیکوی مرام حزب‌اللهی‌گری را مخدوش می‌کند.
الغرض، این جماعت نوعا در برخورد با انحراف می‌گدازد و این گدازه‌ها شاید باعث به خطا رفتن‌هائی باشد که مثلن خود را در برگزاری مراسم سال‌گرد شهید بدون هماهنگی با نهادهای ذی‌ربط و ساخت و ساز در مرقد شهداء بدون کمک خواستن و دخیل کردن متولیان قانونی در امر نشان دهد و پافشاری‌ای ببینی از این قوم دوست داشتنی که به هیچ وجه من الوجوه حاضر به طی هیچ فرایندی به جز راه‌کار خود نیستند که نیستند.
انحرافی که در نگاه اول به غیرت انقلابی تعبیر می‌شود ولی می‌تواند آسیب‌های جدی به ساخت‌های قانونی و اجتماعی‌مان وارد کند.
یاد سید مرتضای آوینی به خیر که فرمود: در جمهوری اسلامی، همه آزادند الا حزب‌اللهی‌ها!
و حقیر خاکِ پای همه جماعتِ مخلصِ انقلابی و حزب‌اللهی ام و خواهم بود.
– – –
پانوشت:
بخوانید پرونده‌ای مرتبط را در صفحه‌ی دیگرانِ سایتِ حضرتِ آقا با این آرزو که ای‌کاش در نکاتش تأمل کنیم… یا اولی الابصار.