پرچم

غرور تمام یک ملت متجلی در پرچمی است که تک به تک آحاد آن مُلک حاضرند جان‌شان را پایش بگذارند.
پرچم نماد ایستادگی و پیروزی و فتح و نصرت نیز هست.
وقتی خاکی فتح می‌شود، وقتی جائی نصرتی به دست می‌آید، وقتی پیروزی‌ای اتفاق می‌افتد، این باز پرچم است که بالا می‌رود و به شکرانه‌ی پیروزی‌ای که به دست آمده در دل آسمان بالا می‌رود و می‌رقصد.
به حرمت خون‌هائی که ریخته شد پای نهال نورس انقلاب حضرت روح‌الله هم پرچمی به اهتراز درآمد و این یعنی دوام و بقای مُلک ما و شرفِ در اهتزاز بودن پرچم‌مان از قطره قطره‌ی خونِ شهیدانی‌ست که فرو افتادند تا پرچم پر افتخارمان سربلند بماند و دوام عزت و شرف و آبرویمان تضمین شود.
الغرض، وقتی دوستان از مرز پرازدحام مهران تماس گرفتند که آمدنی با خودت پرچم هم بیاور، رفتم سراغ پرچم پرافتخاری که سال‌های سال زینت مزار شهیدمان است و به نشانه‌ی نصرت و تحقق وعده‌ی الاهی که فرمود: «وَ لَیَنْصُرَ‌نَّ اللهُ مَنْ یَنْصُرُ‌هُ» + آن را تا کربلا بر دوش خواهم کشید و پیش پای امام آن را خواهم افراشت که او سید و سالار شهیدان است.
و بعد از سی سال و همیشه و هماره خواهیم خواند: راه قدس از کربلا می‌گذرد!