آواره‌گی کوه و بیابانم آرزوست…

و تو فکر نکن که از دل برود هر آن‌که از دیده برفت و فکر نکن وقتی نیستی، نبودنت نیست و فکر نکن که باد یادِ تو را وقتِ عشای ربانیِ طوفانِ شبانه‌ی پائیزی باخود برد و فکر نکن که رفتنت مترادف نبودنت شده… .
باور کن هنوز و همیشه، “بالله که شهر بی‌تو مرا حبس می‌شود!”