می‌گفت: آب تمثیل انسان کامل است؛ جاری و محیط به هر چیز. و هر کس به قدر ظرفی که دارد از آن بهره خواهد برد. از آن روست که فرمود «وَ جَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ کُلَّ شَیْءٍ حَی. أَفَلَا یُؤْمِنُون؟» +

می‌گفت: آیه‌ی آخر سوره‌ی مُلک را بخوان؛ «قُلْ أَرَ‌أَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُکُمْ غَوْرً‌ا فَمَنْ یَأْتِیکُمْ بِمَاءٍ مَعِین» + (به من خبر دهید، اگر آبی که می‌نوشید در زمین‌ فرو رود، چه کسى آب روان برایتان خواهد آورد؟) و بدان: این‌جا مقصود خدا از آبی که در زمین فرو رفته، حضرت سیدِ شهیدان است. آن‌جا که …

می‌گفت: از روزی که حسین حجش را نیمه کاره‌اش وانهاد و با هرچه و هر کس که داشت راهی ابتلاء عظیم شد، خیلی‌ها آمدند حسین را از شتابی که داشت بازدارند؛ یکی با پیش‌نهاد سفر به سرزمینِ بی‌خطر یمن و یکی با گزینه‌ی کوچ به ایران و و آن دیگری که شیعه بود و از …

می‌گفت: اهالی یمن، از به‌ترین پارچه‌ای که داشتند لباسی برازنده دوختند و با پیش‌کشی‌های بسیار آوردند به محضر رسول خدا و حضرت آن پیرهن کم نظیر را همان‌جا هدیه کردند به حسین. می‌گفت: پیراهن تبرکیِ پیامبر آن‌قدر برای حسین عزیز بود که پنجاه و چند سال آن‌را نگه دارد و نو نگه دارد تا برساندش …

می‌گفت: کس را راه به مقام بندگی و عبودیت محض نیست الا به این‌که راهش از شاه‌راه حضرت شاه شهیدان عبور کند و زلفش به زلف ابی‌عبدالله گره خورد. می‌گفت: هم‌این است که حسین بن علی را “ابی‌عبدالله” -پدرِ بنده‌ی خدا- نامیده‌اند. می‌گفت: سر سلسله‌ی عبادِ مخلصِ خدا، حضرت ثارالله است و باید برای به …

می‌گفت: قصه‌ی محبت حسین مثل دریاست؛ برزگ و عمیق و جاری. و پاک کننده‌ی هر نجاستی. – حتا هر قدر که بزرگ باشد- هر خشک و تری که در آن وارد شود، بین بزرگیش گم می‌شود و دریا می‌شود و دریا هنوز و هم‌چنان دریاست که دریاست. می‌گفت هر نجاستی هم که در روحت نشسته …

ای دل مُحرِمِ حریمِ مُحرّم شو… .

به حرمت پرچم سرخِ هزار و سیصد و چند صد ساله به سوزی که در جان نوحه‌های ناب حسین است به اشکی که هر بار و هزار بار با شنیدن نام جدت از گونه‌ها فرو غلطیده به اراداتی که در دل تک به تک شیعیان حسین بن علیست از صبر بگذر و در آمدنت شتاب …

حُر تا قبل روز عاشورا که به خیل فدائیان پیوست، دستش به خون مظلومی آغشته نبود. حُر وقتی که راه بر کاروان کربلائیان بست، چشم بر ادب فرو نبست و مقابل امام – حتا وقتی در صف مقابل بود- خاضع بود. حُر به دعوت کسی توبه نکرد و توبه را نه به عنوان راه فرار …