این حسین است و خدائی می کند

آورده اند- چه می دانیم؟ شاید هم افسانه باشد- که در روزگاران قدیم پادشاهی با چند تن از ملازمانش راه گم کرده و اسیر گرمای بیابان و دست درگریبان تشنگی و گرسنگی شدند تا از یمن حادثه در چادر بادیه نشینی نزول کردند. زن چادرنشین از مال دنیا تنها بزی داشت و شوهری بیابانگرد. شیر بز دوشید و از کام درماندگان آن بیابان برهوت تشنگی برگرفت تا هنگام ظهر که در تکریم مهمان سر از بدن بز جدا کرد و مشغول طبخ طعام شد…
مرد خانه از گرد بیابان رسید و چون بز را نیافت و همسرش را در حال طباخی دید، بانگ برآورد که ای زن بر تو چه شد که کل هستی مان را بر باد دادی و بز را بر آتش طبخ نهادی؟! زن ماجرای مهمانان ناخوانده و درمانده بر او بگفت و مرد آرام گرفت.
سلطان -که هویتش بر زن و مرد ناپیدا بود- گفت و شنود ایشان را از پس چادر شنید و هیچ نگفت. وقت رفتن خود را معرفی کرد و دست نوشته ای به آنان داد و نشان ملک خویش بنوشت که هرگاه گذارتان به دیار ما افتاد نزد ما آیید تا جبران محبت کنیم!
… چند سالی گذشت روزی زن ومرد بادیه نشین مرقومه پادشاهی در دست وارد بارگاه او شدند. خبر به گوش سلطان رسید. قبل از ورود آنان، از وزیران و مشاوران راهنمایی خواست. شرح ماجرا کرد و پرسید: برای جبران لطف ایشان امروز من چه کنم؟ هر کس پاسخی داد. یکی گفت: امیری یکی از ولایات را به او ببخش. دیگری گفت: فلان قصبه را به او هبه کن و… واما نوبت به وزیر اعظم که رسید تأملی کرد و گفت: اگر واقعاً می خواهی حق آنان را ادا نمایی بایستی تاج شاهی از سر و ردای سلطنت از دوش برداری و جمله به آنان بخشی چرا که در آن روز، آنها از همه مایملک و دارایی خود برای تو گذشتند و انصاف آن است که امروز تو از همه مایملک و مکنت خود در حق ایشان درگذری.
¤ ¤ ¤
در روایتی آمده است پروردگار قادر منان در جهان آخرت اجازه بخشی از حاکمیت آن روز را به فرزند سردار بدر و حنین حضرت اباعبدالله الحسین(ع) می دهد. مگر نه اینکه حسین(ع) روزگاری در صحرای کربلا همه هستی وکسان خود را فدای پروردگار کرد ….
عالم آرا دلربائی می کند
این حسین است و خدائی می کند
****
سوم شعبان ؛ میلاد سرخ نور دیده زهرا ، حضرت حسین بن علی ،بزرگ پاسدار جاویدان مردی و مردانگی بر پاسداران شهید و پاسداران منتظر شهادت مبارک.
این آقا کوچولو هم برای روز پاسدار یه پست فرستاده با عنوان حدیث دشت عشق ، که به دیدنش می ارزه.
یا علی