در هیر و ویر بلای بیکاری و سراب داشتن شغل دولتی و کارمندی، هر کسی هر اداره ای و وزارتخانه ای هست و در آستانه ی افتخار(!!!) بازنشستگی، به هر حیلتی پسر و دخترش را می چپاند جای خودش. حتی تر اینکه، بعض وزاتخانه ها دستورالعمل و قانون این جور جای گزینی را هم دارند و هم اجرا می کنند.
در هیر و ویر بی سر و سامانی آخرالزمان و در سراب دست نایافتنی خوش عاقبتی و در هزار توی بلای دوری، شما نمی خواهی به هر حیلتی پسرت را که من باشم، بگذاری جای خودت؟
تا یادم نرفته بگویم؛ برابر حکم کارگزینی بنیاد شهید، عید سال هزار و سیصد و نود خورشیدی که بشود، به پاس سی سال شهادت! شما هم به افتخار بازنشستگی نائل می شوید!
خواستم از الان بگویم که تا آن موقع کاری بکنی!
می دانی که! اوضاع زمین بعدِ شما بدجور نافرم است.
راستی!
آنجائی که شما هستید – همان بهشتی که بیشتر بخاطر بودن شما در آنجاست که دوست دارم ببینمش! – قانون اونجوری وجود ندارد که بچه هاتان جای شما را بگیرند؟
دیدگاه‌ها
ای داد،ای بیداد…