«اگر کتاب‌خوانى فرهنگ رایج شد و در بین مردم ما جا بیفتد، آن‌وقت کسانى پیدا مى‌شوند که «صدقه‌ى کتاب» درست می‌کنند. شما ببینید چقدر روضه‌خوانى مى‌شود! چقدر احسان مى‌شود! چقدر به ایتام کمک مى‌شود! چقدر پول و جنس و پارچه و اینها داده مى‌شود! آیا به همین نسبت، کتاب هم داده می‌شود؟ به همین نسبت …
ماه: می 2013
زحمتِ سه چهار ساله وقتی به بار می‌نشیند و خسته‌گی را از تنت به در می‌کند که؛ که زیر ظل گرمای ظهرِ تهران، طرف را نیم ساعت سرپا نگه داری که بروی و برگردی و برگشتنی از بالای پل عابر ببینی که حاصلِ کارِ این چند سالت را گرفته در دست و در عمقِ بحرش …
البته بر همه‌گان واضح و مبرهن است که؛ تهران تعطیل ندارد. حتی اگر جمعه باشد!
نمایش‌گاه بودی؟ نمایش‌گاه چه‌طور بود؟ نمایش‌گاه خوب بود؟ … و از این دست سؤال‌های تکراریِ ملال‌آور…
در فقره‌ی بازدید از روی‌داد فرهنگی نمایش‌گاهِ بین‌المللی کتابِ تهران و حواشیِ آن می‌فرمود: “مفتخرم که؛ هیچ سالی نبوده که حقیر مِن‌قبل حضور حضرت “ره‌بر” از نمایش‌گاه بازدید کنم. و این یعنی این‌که “من” جا پای جای ره‌بر گذاشته و می‌گذارم! و گامی جلوتر از قدم ایشان برنمی‌دارم!!!”
حقش نبود روز عیدی، وسط این‌همه دل‌خوشی، بعدِ این‌همه مدت نبودن و نخواندن و ندیدن، یک‌هو سر و کله‌ات پیدا شود و آبِ پاکی را بریزی روی دستی که هنوز توی پوست گردوست… دلش را ندارم باور کنم، آن کسی که درخشان می‌خوانی‌اش، وجود داشته باشد. به من باشد، همه‌ی عالم را قلع و قمع …
سهمِ ما از قدر تو محبتی‌ست که از مژه‌هامان می‌تراود وقتی نام تو بیاید. ما را کجا به حریمِ سترِ عفافِ ملکوت راه هست؟ ما کجا راز از سرِّ مستور هستی گشودن دانیم؟ ما کِی به درک لِیله‌ی قدر تو و قدر گران‌سنگ تو دست توانیم برد؟ هم‌این که با آن‌همه جلال و جبروت – …
“می‌دانم که آن‌روزها، اغلب با دوست‌هایش جیم می‌شد و به خواهرهای کوچک‌ترش رشوه می‌داد تا تکالیفش را انجام بدهند. مادر آن‌روزها چیز زیادی از سرنوشتش نمی‌دانست، شاید اگر می‌دانست، بیش‌تر فرار می‌کرد؛ به جائی دورتر از موزه…” – – – – سودای مادرم. ساندرا سینروس. کتابِ داستانِ همشهری. شماره‌ی آذر۹۱
گروهِ ده بیست نفره‌ی خانم‌های جوان، با حرکتی منظم بین زنجیره‌ی انسانیِ مردانشان که حائل حلقه‌شان بودند و در هیئتی یک‌شکل، با حجابِ کاملِ لبنانی که آرام و هم‌صدا با دست‌هائی به حالت قنوت، در سعیِ بینِ صفا و مروه دعای فرج را زمزمه می‌کردند، ابهتی به مسعی داده بودند که نگو. لهجه‌ی شیرینِ لبنانی …