رسالتِ علائم

من نمی‌دانم کدام از این‌ حرف‌ها که می‌گویند علامت ظهور تو اند، راست است و کدام‌شان دروغ!؟
یا نمی‌دانم کدام‌شان راست‌ترند و کدام‌شان بی‌خود و یا حتی انحرافی…
کار ندارم به شایعه و واقعیت بودن خبر گور به گور شدن و نشدنِ عبدالله ِ سعودی‌ها و اخبار رسیده از کتاب‌ها که می‌گوید مرگش از مقدمات و علائم ظهور است و مردنش سه نوبت شایع می‌شود و خبر نوبت سوم راست است و تا چهل روز راز مردنش کتمان می‌شود و حتی‌تر، به این هم فکر نمی‌کنم که “چهل” شماره‌ی روزهاست یا نشانه‌ی کثرت آن‌ها!
ببین حضرت آقای صاحب!
شیعه‌ای که ما باشیم، بس‌که خبر راست و دروغ شنیده‌ایم و بس‌که کم‌مایه و بی‌صبریم و هر بار که توهم آمدنت حلول کرده در جان‌مان و به رغم توقع‌مان تو از توی غبار حدس و وهم ما سر نزده‌ای و بعد، سرخوردگی‌مان را با توجیه «بَداء» شیره مالیده‌ایم خسته‌ایم!
شیعه‌ای که ما باشیم، از این روزهای بلند نیامدنت آموخته‌ایم که فقط چشم به راه تو باشیم و کار به حدس و ظن و گمان و شایعه و شروط لازم و کافی و حتمی و ضمنی نداشته‌باشیم و تو را و و آمدنت را بیش‌تر بپائیم تا حواشی قبل و بعد آن ساعت نیکو را!
و مگر نه این‌که این‌ حوادث و اخبار و وقایع، مقدمه‌اند تا تو بیائی؟ اصلن اگر حرف بی‌قابل ما را خریداری، می‌گویمت که شما آقائی کن و در ساعتی بیا که هیچ گمان به ‌آمدنت نمی‌بریم! اصلن همین حالا چه‌طور است؟