راه‌پیمائی

فردا
هم‌پای همه‌ی دشمنان قسم خورده‌ی یهود
پا بر خرخره‌ی قومی عنود خواهم گذاشت تا کابوس “نیل تا فرات”شان را باز پری‌شان کنم و فریاد بزنم؛
“فلسطین، فلسطینِ از نهر تا بحر است و آزاد خواهد شد و به آغوش اسلام برخواهد گشت! در این هیچ تردید نیست… .” +
فردا
روی آسفالت داغ خیابان و در گرمای مردادی آخرین آدینه‌ی رمضان ام‌سال، قدم خواهم گذاشت و راه خواهم پیمود و پا خواهم کوبید بر غیظ و خشم قومی که روزی به هم‌این زودی‌ها طومارش را در هم خواهیم پیچید. آن‌سان که کتاب کریم فرمود:
وَ لَا یَطَئُونَ مَوْطِئًا یَغِیظُ الْکُفَّارَ‌
وَ لَا یَنَالُونَ مِنْ عَدُوٍّ نَّیْلًا
إِلَّا کُتِبَ لَهُم بِهِ عَمَلٌ صَالِح
إِنَّ اللَّـهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ‌ الْمُحْسِنِین +
در هیچ مکانی که کافران را به خشم می آورد قدم نمی گذارند، و از هیچ دشمنی انتقام نمی گیرند [و با نبرد با او به کام دل نمی رسند] مگر آن‌که به پاداش هر یک از آنان، عمل شایسته‌ای در پرونده آنان ثبت می شود؛ چرا که خدا پاداش نیکوکاران را تباه نمی کند.