این‌که شهید، شاهد است درست!
این‌که شهید، واسطه‌ی فیض خداوندی‌ست هم درست!
حتا این‌که شهید، مُجری و مَجرای رحمت الهی‌ست هم قبول و حتا تر این‌که شهید خود رحمتِ بی‌منتهاست هم درست! اما؛
روا نیست هر رطب و یابس و شده و ناشده و شدنی و ناشدنی را ببندیم به بیخ ریش شهداء و هر عیب و علتی را ببریم پیش آن‌ها که برای‌مان درست و رفع و رجوعش کنند.
توسلِ برای استخدام در فلان بانک و پاسِ فلان درس سه واحده‌ی شبِ امتحان در گِل مانده و نخوانده را کمی تا قسمتی می‌شود زیر سیبیلی رد کرد ولی؛ این‌که دوره بیفتی و پیامک بزنی که فلان شهید که در مزار شهدای اصفهان آرمیده، مورد رجوع جوانان عذب اوغلیِ طالب ازدواج و دچار مشکلات است را نمی‌شود هیچ جای دل‌مان بگذرایم. و خواهشن شما کارِ گشودنِ قفل زن گرفتنان را که سخت هم هست، از شهید و شهادت و کرامات شهیدانه نخواهید.
لطفن تقدس شهیدان‌مان را و شأن والائی که دارند را پیش پای این صنف مسائلِ پیش پا افتاده‌ای که اگر از راهش بروی، مقصدش دور نیست، ذبح نفرمائید. لطفن!
از این دست پیامک‌ها هم به ما مزنید. – بازهم – لطفن!