مردمی هستیم که؛
به دانستنِ صِرف
اکتفا می‌کنیم.
به دانستن و دست‌رسی داشتن زودتر از عموم به اخباری که قرار است یکی دو ساعت یا یکی دو روز آینده منتشر شود.
و از این‌همه تلاش و لابی و حرف‌های درگوشی، صرفا دانستن آن خبر را می‌خواهیم و دیگر هیچ.
مثلن این‌روزها که تبِ انتخابِ شهردار بالاست، همه از هر لینکی که بتوانند، فقط یک سؤال می‌پرسند؛ “بالاخره چه کسی می‌خواهد شهردار شود؟” و قبل و بعد این جمله، هیچ اما و اگر و نظر مثبت و منفی‌ای نیست که نیست.
روزی هم که نام مبارکِ شهردارِ آینده رونمائی شود، هیچ اتفاق خاصی نخواهد افتاد الا هم‌آن دانستن آن اسم. کسی به بعدِ انتخابِ شهردار کاری ندارد و شهردار که باید شهریار باشد، بی‌یار و یاور باید برود زیر بار مسئولیتی چنین سنگین و پیچیده… .
و آیا صِرف دانستن یک اسم، این‌قدر می‌ارزد؟
اگر می‌ارزید که بازار پیش‌گوها سکه‌تر باید می‌بود!