اولین ظلم به جنگی گذشت،
محصور کردن آن در رژه‌ی نیروهای مسلح با تانک‌های زهوار در رفته‌ی ارتش در زاغه‌های مهمات شهر بود و قدم آهسته‌ی یگان‌های نظامی در خیابان اصلی شهر و در گل‌بارانِ نمادینِ قطعه‌ی شهداء که هیچ خروجی‌ای جز هم‌آن نمادین بودن نداشت و ندارد.
خدا نیاورد آن روزی را که لازم باشد یک‌بار دیگر جان به کف گیریم و آماده‌ی دفاعِ مقدسِ دیگری شویم که آن‌روز؛ سیه روی شود هر که در او غش باشد!
که هنوز بعدِ این‌همه سال
تاریخِ جنگ را درشت می‌نویسم و نه درست!
دیدگاه‌ها
از جنگ متنفففففففففرم