بلا

می‌گفت: خدا اراده کرد انسان در قاب عالم جاری شود و رود شود و به دریا برسد. و تو اگر جاودانگی می‌خواهی – که می‌خواهی!- باید قاطی این جریان شوی تا به دریا برسی.
می‌گفت: برای رسیدن باید از خود و از هرچه داری و از اراده‌ات بگذری و خود را در قاب اراده‌ی خداوندی بیاندازی. و خود را نبینی و از خود بگذری. مثل حسین ابن علی (علیهما سلام) که از خود و از همه گذشت و مسیر تحقق اراده‌ی ربوبی شد. و فکر نکن که بی‌بلا بتوانی به خدا برسی و فکر نکن رودخانه‌ی عمرت، بر سر راهی که تا دریا دارد، هیچ چین و شکن و زیر و زبری ندارد و با یک خط مستقیم وصل به دریا می‌شود… .
می‌گفت: نومید مشو که اگر باب توبه باز نبود، کسی در عالم راه به دریا نمی‌برد و تو هم مثلِ خیلی‌های دیگر، هربار و هرجا که متوقف شدی، راهت را با ابزار راهگشای توبه باز کن.