آبی که ریخت، ریخت!

هیچ وقت ِ خدا دوست نداشته ام که منسوبیت مترادف مصونیت باشد.
چه برای خودم و چه برای هر کس دیگر.
ما تُرک ها ضرب المثلی داریم که می گوید: به شعور اوشاق نی نییر دده مالین. شعورلی اوشاق نی نییر دده مالین. یعنی: خواه عرضه داشته باشی خواه نداشته باشی، ارث و میراث دردی از تو دوا نمی کند. اگر عرضه داری که گلیمت را بلدی چطور از آب بکشی. نداشته باشی، گنج قارون به ت برسد هم نمی توانی نگه ش داری که بخواهد دردی از تو دوا کند.
غرض زمینه ی خود آدم هاست. اتکاء و انتساب شرط اول قدمش آن است که بتوانی نگه ش داری. شاید سر همین قصه است که قران می فرماید: اِنَّ اَولی النّاس بِابراهیم للّذین اتّبَعوُه. نزدیک ترین مردمان به ابراهیم آنانی اند که بیش تر تابعش اند!
منسوبیت، مصونیت نمی آورد. مسئولیت می آورد.
خدا از سر تقصیر خوراکی که برای فضاسازی VOA و BBC در سال گرد ارتحال امام وقت سخن رانی سید حسن ساختیم بگذرد.