در روزهای دهم (عاشورا) و یازدهم محرم سالی که انقلاب در آن به پیروزی رسید، پس از آن تظاهرات عظیم عاشورائی، خبری به مردم رسید. خبری تکان دهنده چون رعد که با ناباوری مردم همراه بود.
در روز بیستم آذرماه ۵۷ مصادف با عاشورای حسینی، یک درجه دار به نام اسماعیل سلامت بخش و سرباز وظیفه امیدی عابد که قبلاً طرح حمله به پادگان لویزان را ریخته‌بودند و منتظر فرصت مناسبی جهت این اقدام قهرمانانه خود بودند در ساعت ۱۲ ظهر طرح از پیش ساخته خود را به مورد اجرا گذاشتند. آنها با سلاحهای خود که از قبل آماده کرده و فشنگ گذاری نموده بودند از درب غربی سالن ناهار خوری پادگان لویزان وارد شدند و به همه برپادادند. در این موقع کلیه افراد نظامی که از امرای ارتش و درجه داران پادگان لویزان بودند یکباره به حالت خبردار ایستادند در همین لحظه اسماعیل سلامت بخش و امیدی عابد با یک عمل شجاعانه افراد حاضر در سلف سرویس را به رگبار گلوله بستند و خود با یک عمل ماهرانه خواستند از پادگان فرار نمایند ولی مأمورین دیگر پادگان با صدای شلیک گلوله به آن محل شتافتند و آن دو را هدف گلوله‌های خود قرار دادند.
بدین ترتیب عده‌زیادی از افسران و درجه‌داران حاضر در ناهارخوری کشته و یا زخمی شدند.
با این اقدام شجاعانه یکبار دیگر سربازان و درجه‌داران وفاداری خود را به نهضت مبارزه ملت ایران در راه ریشه کن کردن رژیم شاه مخلوع نشان دادند.
————————————
بیشتر بخوانید: اینجـــا و اینجــــــــا
پی نوشت:
نام های بزرگی زینت بخش تاریخ سراسر افتخار خوی است. نام هائی که سهم نسل من از آن ها فقط! شنیدنشان است. بی انکه بدانند کسی که مدرسه ی محل تحصیل و یا پادگان محل خدمت و کوچه و خیابان محل سکونت شان به نام نامی او زینت داده شده که بوده و چه حماسه ای پشت آن نام خوابیده.
در زمانه ای که ما سایز کفش و دور کمر فلان بازیگر خارجی را از حفظیم، شرمندگی دارد ندانیم بزرگ مردان شهر ما چه حماسه هائی ساخته اند و چه افتخاراتی آفریده اند!
بیائید قدر داشته های غنی مان را بیشتر بدانیم!
====
پس نوشت:
این پست، نُه صدمین نوشته ی وبلاگ صبح بود…