با خودم
فکر می‌کنم حالا؛
در این روزهای راحت و صلح و سِلم
کسی حاضرست
از این آرامش تخدیر کننده‌ی بی‌حاصل
دل بردارد؟
نمی‌دانم چرا می‌ترسم این تخدیر
این راحت‌طلبی
این عادت به نبودن امام
این دوری از روحِ جهاد و جهادگری
یک روزی
یک جائی
کار دستمان بدهد… .
نگرانم از این افیونِ روزمرگی که تا منتهای روحمان رسوب کرده…