شهیدی که خلوت گزید و تماشا رسید،
شهیدی که از یگانِ رزمی‌اش در هوا نیروزِ ارتش مرخصی گرفت تا بیاید قاطیِ بسیجی‌های گمنام اعزام شود و در همان اعزام و در کربلای پنج، کربلائی شد؛
باید هم عکسِ مجلسیِ درست و حسابی نداشته باشد برای حجله‌ی بالای سرش.
باید هم آرشیو پر و پیمانِ لشکر عاشورا و هوانیروز و بنیاد حفظ حفظ آثار را شخم بزنی بی‌آنکه حتا یک قطعه عکس سه در چهار از او بیابی.
عیب از ماست که نشانِ بی‌نشانی را در لابلای بایگانی‌های سرد و بی‌روحی می‌جوئیم که رنگ همه چیز و همه کس دارند الا رنگِ بی‌رنگی و بی‌نشانی…
بگذار حجله‌ی آن شهید که گمنام رفت، بی نام و نشان و نقش و تصویر بماند… .
صِبْغَهَ اللَّه ۖ وَ مَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَه +
چون‌این است نگارگرى الهى؛ و کیست خوش‌نگارتر از خدا؟