بگذار خوش باشیم که تقارنِ بیستمِ فروردینِ ام‌سال که در تقویم رسمیِ کشور ثبت و ضبط شده به نام فن‌آوری هسته‌ای که این سال‌ها هربار اسمش با غرور و غیرت ایرانی مترادف بود، با روز آغاز ثبتِ نام و خود اظهاریِ ملت مبنی بر ناتوانی و عجزشان از رتق و فتق امور حسبیه و مالیه و اعلانِ علنیِ نیازشان به ماهی چهل و چندرغاز حقی که تبدیل شده به صدقه‌ای که بناست خیرات شود از خزانه‌ی خالی! دولتی که داعیه تدبیر امور دارد اتفاقی‌ست.
بگذار خیال کنیم توزیع مفتضحانه‌ی “سبد کالا”ی پر حاشیه و عجز دولت در تدبیر مناسب برای توزیع آن و زجر مردم انقلابی در طول صف‌های طویل دریافت سبدِ کذائی در سرمای جان‌گذار زمستان و تقارن توزیع آن با ایام فجر هم از سر اتفاق و تصادف بود و لا غیر.
بگذار تصورمان این باشد که “تدبیر”ی پشت این‌همه تحقیر ارزش‌های انقلابیِ مردم نیست و بگذار خیال‌ِ “امید”مان خوش باشد که همه چیز آرام است و ما با این‌همه “تدبیر و امید” چه‌قدر خوش‌بختیم… .