برای عالی جنابان برگزیده

عالی جنابان
گرامیان
و برگزیدگان؛
از این که باّی نحو ٍ کان توانستید رای ملت را مال خود کنید و بلیط یکی از دویست و نود صندلی سبز ساختمان بهارستان را بدست بیاورید، تبریکات صمیمانه ی من و دوستانم را پذیرا باشید.
فقط یادتان باشد سبد آرای چند ده هزاری شما پر نمی شد مگر با رأی آن پیرمرد، که با پاهای کم جان و علیل خودش را کشان کشان رسانده بود پای صندوق رای تا رأیش را به آنی بدهد که آقای خامنه ای گفته!
یا رأی آن مادر ِ جوان با نوزاد شیرخواره اش که در سوز زمستانی آذربایجان ساعتی در صف ایستاد تا نوبت رأی دادنش برسد و من همه اش دل نگران بودم که مبادا بچه ی قنداقی سرما بخورد.
و رأی آن چوپان که آن شب رمه را زودتر از هر غروب برگردانده بود که تا بساط رأی جمع نشده، رأیش را بدهد.
یا رأی آن جانباز ویلچر نشین که چند نفر هم داستان شدند تا توانستند او و یلچرش را از پله های مدرسه بالا بکشند و او در تمام ِ مدتِ تلاش ِ همراهانش، از خجالت زحمتی که ایشان را داده بود سرخ و سفید می شد و وقتی رأیش را می نوشت دل نگران بود نکند انقلاب را دست نااهلان و نامحرمان بدهد…
و هزار هزار رأی مشابهی که فصل مشترک همه شان، ادای دِینی بود بزرگ و سپردن امانتی بزرگتر.
آقایان و خانم های برگزیده! یادتان باشد که؛
نمک ِ این همه مشارکت و این همه رأی و این همه اعتماد، آن قدر هست که شما را نمک گیر کس دیگر و کسان دیگر نکند!
اگر هم به همت مردم و قهر انقلابی شان شک دارید و باورتان نمی شود ملت امانتی را که دادنش را بلدست، ستاندنش را بلدتر است، سرنوشت قبلی هایتان را مرور کنید و ببینید سرنوشت کسانی که نان انقلاب و نمک مردم را خورده اند و نمکدان شکسته اند، چه شد…
فاعتبروا یا اولی الابصار (حشر/۲)