إِنَّا سَنُلْقِی عَلَیْکَ قَوْلًا ثَقِیلًا

با همه حرف می زده ای!
با موسی
وقتی به هوای آتشی که از دور نشانش دادی، کشاندی اش تا “وادی مقدس طُوی” و رخ نمودی و گفتی عصا بیاندازد و کفش از پا به در کند و “حرف” بین تان آن قدر گل انداخت که حتی از عصایش و رمه اش پرسیدی…(+)
یا آن گاه که خواستی نیل را دو پارچه کنی و گفتی عصا در نیل افکند و او اهلش را به سلم و سلام از نیل عبور دادی…(+)
یا آن زمان که گفتی عصا بر سنگ زند و دوازده چشمه ی جوشان جاری کردی برای دوازده فرقه ی بنی اسرائیل(+)
قبل تر، با مادر ِ موسی
که گفتی موسی را از شیر سیــــر کند و در صندوق بگذراد و به نیل بسپارد…(+)
با نوح
وقتی که خوش داشتی کشتی را برابر نقشه و وحی و فرمان تو و در نظرگاه نگاه بسازد(+)
با ابراهیم و اسماعیل
و اسحق و یعقوب و اسباط و عیسی و ایوب و یونس و هارون و سلیمان
و داود که زبورش بخشیدی…(+)
یا وقتی از حواریون عهد همراهی با عیسی گرفتی
و به زنبور عسل فرمودی که
کندو در دل صخره ها بتند و در بالا بلندی ها و بر شاخسار درختان…(+)
و بعد این همه قصه، آمدی دل بری کنی، دل بری هایت با ایشان را صاف گذاشتی کف دست ما

که هی دلمان غنج برود کاش نه موسی و اسحق و ابراهیم و اسماعیل و عیسی و حواریون که زنبورکی بودیم در دل کوه ها که وحی می کردی مان و راه نشانمان می دادی و می گفتی مان خانه بر چه استوار کنیم بهتر است؟
بعد انگار شنیده باشی کفران و ندانستن قدر نعمتی که مفت ِ چنگ مان کرده ای، خطاب مان کنی:
وَکَذَٰلِکَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ رُ‌وحًا مِّنْ أَمْرِ‌نَا ۚ مَا کُنتَ تَدْرِ‌ی مَا الْکِتَابُ وَلَا الْإِیمَانُ وَلَـٰکِن جَعَلْنَاهُ نُورً‌ا نَّهْدِی بِهِ مَن نَّشَاءُ مِنْ عِبَادِنَا ۚ وَ إِنَّکَ لَتَهْدِی إِلَىٰ صِرَ‌اطٍ مُّسْتَقِیمٍ (+)
“و این گونه، روحى از امر خودمان به سوى تو وحى کردیم. تو نمى‌دانستى کتاب چیست و ایمان کدام است؟ ولى آن را نورى گردانیدیم که هر که از بندگان خود را بخواهیم به وسیله آن راه مى‌نماییم”
…
تا مـن، بعد این همه قیل و قال
یاد آیه ای بیافتم که در آن، پیامبر خاتمت را وعده به سخنی گران مایه دادی…
و دلم پر بکشد تا آن شب مهتابی که او را برانگیختی و جان ِ محمد -صلی الله علیه و آله و سلم- از شدت وحیی که بر قلب مبارکش فرو فرستاده بودی در تب و تاب بود و در آن حالِ نزار، وعده اش گرفتی قلبش را انبار حرفی گران مایه کنی…
راستی!
آن قول ِ ثقیل آنجا که وعده کردی:
إِنَّا سَنُلْقِی عَلَیْکَ قَوْلًا ثَقِیلًا
چه بود؟