تا تو بودی خیمه‌ها آرام بود…

عمود هر خیمه مرکزی‌ترین قسمت خیمه را تا اوج بالا می‌برد و برافراشته‌اش نگه می‌دارد و اگر نباشد خیمه از هم می‌پاشد.
چادرهای پارچه‌ای صحرای عرفات که با یک تیرک چوبی عمودی در وسط و چند میخ مهار در اطراف که با طناب‌هائی دیواره‌های خیمه با آن‌ها متصل و مهار می‌شوند، آدم را بیش‌تر از هر چیزی یاد خیام سیدالشهداء در کرب‌وبلا می‌انداخت.
خاصه آن وقتش که خورشید غروب کرد و وقت کوچ شد و به ناگاه کسی آمد و عمود خیمه‌ها را کشید و چادرها فرو افتادند.
مثل آن ساعتی که برادری با کمری دوتا و هیئتی که شکستگی در آن موج می‌زد، با چشمانی که دیگر شوقی در آن‌ها نبود به نشانه‌ی پایانِ کار و کوچ سقا عمود خیمه را کشید و می‌گفت: الْانَ إِنْکَسَرَ ظَهْری وَ قَلَّتْ حِیلَتی…