سبک‌بار شوید تا برسید

روزهای آخر سال مردم ِ خوش حال، وقتی همه چیزشان را نو می کنند و با بحران ِ جا برای آمده های نو مواجه اند لاجرم باید کهنه های دل آزار را جوری از سرشان باز کنند که جا برای نو نوار ها فراخ تر شود.
خانه ها را بتکانند و بسابند و بروبند و دلشان به تمیزی و براقی ها شاد باشد.
انگار زنگار های نشسته روی دیگ و دیگ چه و ظرف و ظروف و لحاف و تشک و فرش و عرش، سدّ ورود به سال نوئی است که مشتاقانه آمدنش را انتظار می کشند…
و انگار با هر تکانی که به خانه می دهند و با هر مقدار از رُفتمان! و شُستمان، یک گام به حلول نوروز نزدیک تر و آماده تر شده اند.
و انگار هر که بیشتر تکانیده شده نو تر شده و سبک بار تر و بی علقه تر و آماده تر است برای ادای مناسک بهار! و انگار سبک باری گام نخست ِ رسیدن است به شکوفه های نو و شکوفائی نو.
و انگار ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند که بهار با هر بار آمدنش مردمان را سبک بال تر و سبک بار تر کند…
و تو خود خوب می دانی که من ِ بی تو، در بلای عظیم فراقت، آن قدر به این در و آن در زده ام و آن قدر از حلول اتفاق نو نا امیدم که تا نیائی باورم نمی شود نوروز شده و به تو رسیده ام.
بیا تا در ناممکن ترین روزهای بشر ِ واپسین، مردمان بلازده را میهمان “نوروز” کن…
به تماشا سوگند، تا نیائی گره از کار جهان وا نشود!
============
پی نوشت:
عنوان را از ترجمه ی کلام نافذ حضرت امیر به عاریت گرفته ام که پر از نهیب فرمودند: «تخفّفوا تلحقوا»