عالمی از نو بباید ساخت…

هر از گاهی که روغن در روغن‌دان چراغ گردسوز بالای طاقچه‌ی این‌جائی که ما هر شب می‌‌آئیم و فتیله‌اش را آتش می‌زنیم و به روشنی‌اش چیزکی سرهم می‌کنیم و می‌نویسم و می‌رویم، ته می‌کشد و کم‌سو می‌شود و بقولی نوشتن‌مان نمی‌آید، کسی یا کسانی از گوشه‌ای که هیچ رقم فکرش را نمی‌کردی، پیدایشان می‌شود و اظهار لطف می‌کنند که بلی!!! وبلاگ‌ت چنین است و چنان است و فلان پستت را خوانده‌ایم و فلان عکست را دیده‌ایم و فلان و فلان…
و من سر ذوق می‌آیم که زود است هنوز که چراغ این‌جا کم‌سو شود و خاموش و باید جوری به‌تر مشق کرد و شیوه‌ای نو تر و به سامان‌تر اندیشید…
این وسط دست دوستانی!!! که به‌عوض ما لطف! می‌کنند و در وبلاگ و ایمیل این و آن پیام و کامنت و نقد و نظر می‌گذراند درد نکند!
قبلا (+/+) هم به عرض رسیده که اولن ما اینجا سر ِ بی مو می‌تراشیم و دومن ما را به عالم سیاست و سیاسیون و روابط بین‌شان کاری نیست… و الی الله المصیر!
همین!