توکل!

“گاهی من دیده‌ام عده‌ای اشتباه می‌کنند خیال می‌کنند (و می‌گویند):
خودم را به خدا سپردم.
صریح می‌گویم: این حرف غلط است!
معارف ما، مجموعۀ آیات، روایت و حتّی عقل ما می‌گوید:
خودت باید کار کنی! خودت باید خودت را بسازی!
این فشار و سختی دارد، ولی گریزی از آن نیست.
این حرف‌ها چیست که می‌زنی؟ راه بیفت!
نشسته‌ای، بعد می‌خواهی خدا بیاید تو را بلند کند و تا مقصد ببرد؟!
از این خبرها نیست. بلند شو و راه بیفت!
خدا هم دستت را می‌گیرد.
وقتی او می‌بیند که تو واقعاً می‌خواهی به حق برسی، کمکت می‌کند و به مقصد می‌رساندت.
کمک و استعانت نوعی «امداد» است.
باید خودت بخواهی و دستت را دراز کنی! آن وقت است که او دستت را می گیرد و کمکت می کند.
این تعبیراتی که تا اینجا کردم همه از روایات بود و می‌خواستم بگویم:
ثِقل حق از بین می‌رود، تلخی آن هم از بین می‌رود؛ امّا زمانی که نفس مهذّب شود.”
سلوک عاشورایی/ منزل ششم/ حق و باطل
از مباحث مرحوم حضرت آیت الله العظمی حاج آقا مجتبی تهرانی رضوان الله علیه