باید در هیاهوی این‌روزهای حضراتِ جدید الانتخاب که هنوز از باده‌ی پیروزیِ بادآورده، مستانه می‎روند و هر دو سوی شمشیرشان بُــرّان است و دم از سازش و نفی ایستادگی می‌زنند، مثلِ مُرسی نامی به مسلخ اعتماد به یهود و نصارا می‌رفت که صدقِ وعده‌ی حقِ ره‌بـــر که فرموده؛ «ام‌روز جنگ، جنگ اراده‌هاست! جنگِ عزم‌های راسخ …

چه بگویم که غم از دل برود … چون تو بیائی!

تقصیر از من است که حتا نگاه‌هایتان جفتِ هم است؟ تقصیر من است لب‌خندی که می‌زنی، لنگه‌ی تبسمِ اوست؟ تقصیر ِ دلِ ناماندگار ِ بی‌درمانِ من است؟

رفقایت که جا مانده‌اند، هر کدام پرت شده‌اند به یک طرفِ دایره‌ی زندگی و دچار دور ِ باطلی به اسمِ تجارت و درآمد و پول و شهرت که تنها دست‌آوردِ ماندن‌شان شده. این‌روزها آدم‌هائی را می‌بینم که روزگاری نزدیک‌ترین آدم‌ها به تو بوده‌اند و ام‌روز هیچ صنمی با تو نمی‌توانند داشت! هم‌آن به‌تر که نماندی …

یکی که تو را تا به حال ندیده و هیچ تصویر و تصوری از تو ندارد و فقط چند خط از کتابت را خوانده، بیفتد پیِ یافتنِ نمره‌ی تلفنت و بعد این‌که پنچ نوبتِ پی‌درپی زنگت بزند و در نوبتِ پنجم تلفنش را برداری و تمامِ هشت دقیقه را یک نفس انرژی و روحیه تزریقِ …

می‌ارزید تعقیب آن یار خوش خرامی که محلت نمی‌گذارد و نگذاشت و پا تند کردن‌هایش و مداومتت و از دامت رهیدن و غیب شدنش به؛ زنده شدن خاطرات روزگار جوانی‌ات و اشتباهاتی که سخت شیرینت بودند…؟!

یادت مانده آن تیرماهِ داغ را که بردمت سر ِ مزار ِ شهدای هفتمِ تیر و “صد دقیقه تا بهشت” را برایت خریدم؟ یادت مانده یک شبه تمام کتاب را خواندی و برش گرداندی که من هم بی‌نصیب نمانم و هر بار که در لابه‌لای کتاب‌هایم چشمم می‌خورد به آن، یاد تو می‌افتم و خنکای …

بعد از این‌که هر رَطب و یابسی را به‌کار انداخت که مگر نظرم برای مذاکره و جلبِ نظر ِ استادش جلب کند و طرفی از هیچ‌کدام از راه‌هائی که آزمود، نبست، در آمد که نیتش خیر است و تهِ کار منتهی‌ست به هدفی فرهنگی و اجتماعی و شما – من – که با این سر …

مرکب مرگ، حمید را که دی‌روز به عوضِ دوستِ تازه دامادش آمده بود سر کار برداشت و برد. در کسری از ثانیه، چند دقیقه بعدِ بازدید صاحب‌کار و سر صلاه ظهر و در ناممکن‌ترین نقطه برای مرگ… = = = وقتی شب، کوچه پس کوچه‌های تنگ و تاریک حاشیه‌ی شهر را برای پیدا کردن خانه‌ی …