اربعین با اشک می‌آید و اشک‌های سرازیر و امیدهای منتظر و مشتاقِ زائرانی که عاشقانه روزهای ذی حجه و محرم و صفر را شماره می‌کنند تا پای پیاده به بیستم صفر و به خیل مشتاقان سیدشهیدان برسند، یعنی این که مهیا باید شدن… .
سخت است همه‌ی داشته‌هایت از کسی که دوستش داری، از کسی که بیش از همه و هر کسی دوستش داری، چند قطعه عکس سیاه و سفید و رنگیِ رنگ و رو رفته باشد و چند تکه لباس که حالا دیگر بعد از سی و چند سال کهنه‌ی کهنه شده‌اند و یکی دو تکه دمبل که …
و دورد خدا بر او باد که فرمود: جز برای رضای آل محمد – صلوات‌الله‌علیهم‌اجمعین – کاری مکن… .
“تیری که خورد به پای ستارخان از سفارت انگلیس شلیک شد و پارچه‌ای که با آن مدرس را کشتند… ملحفه شخصی سفیر انگلیس بود اینجا همیشه دیگ سفارت می‌جوشید و رقاصه‌ها می‌رقصیدند فرقی نمی‌کند زن یا مرد آخوند یا کراواتی پلو می‌دهند همیشه برای کشتن حسین” علی رضا قزوه
وزیر خارجه‌ی کشور فخیمه‌ی بریتانیا دارد برای دیدار دو روزه قدم رنجه می‌کند بیاید تهران تا هم تجدید دیداری بکند با همتای ایرانیِ همیشه خندانش و هم سفارتشان را باز بگشاید و هم اگر پا بدهند مثل باقی حضرات اروپائی یک سری به اصحاب فتنه‌ی ۸۸ بزند. حالا از قضای روزگار این دیدار مصادف شده …
فکر می‌کنید چه چیزی در لابه‌لای متن “برجام” نهفته بود که می‌شد به مدد آن در دل اقتصاد و فرهنگ و سیاست ایران نفوذ کرد که حضرت آقا با موضعِ قدرت‌مندانه‌ای که گرفتند، راه آن را سد کردند؟
“قسمت این بود که من با تو معاصر باشم تا در این قصه‌ی پرحادثه حاضر باشم – – حکم پیشانی‌ام این بود که تو گم شوی و من به دنبال تو یک عمر مسافر باشم” غلام‌رضا طریقی
“مردی غروب کرد وقتی افق شکست خورشید دیگری جای پدر نشست — او یک امام بود هر چند بی‌قیام او یک رسول بود! جبریل شاهد است — در آخرین کلام حرفش نماز بود او جعفر خداست، پیری که بود و هست — از ترس بشکند دشمن نماز او این یک نماز نیست، تیغی‌ست روی دست …
بعضی‌هاشان انگار که دیگر هیچ صنمی با ما و دنیا ندارند. رفته‌اند که رفته‌اند. انگار نه انگار که روزی روزگاری پا در خاک این دنیا داشتند. “در قهقه‌ی مستانه‌شان و در شادی وصول‌شان عند ربهم یرزقون‌اند…” + به هیچ صراطی مجاب نمی‌شوند که سری به ما و دنیا و آن‌چه بر سر ما می‌گذرد بزنند. …
و درود خدا بر او باد که فرمود: سبک‌بار شوید تا برسید… .