مؤذن ِ لال!

“توحید” پسر بچه ی تازه بالغی است که لال است و کر نیست.
تا قبل او، انگار می کردم هر لالی لاجرم کر هم باید باشد و کری باعث زبان نگشودن و عدم فهم واژه ها و توانائی ادای کلمات است.
قبلا هم که او را دیده بودم هیچ گمان به شنوائی اش نمی بردم. بچه تر که بود، آویزان پدرش می آمد مسجد و با هر کس که دوستش داشت با لبخند و چشم نازک کردن و با هر آنکس که دوستش نمی داشت با اخم و تَخم و رو برگرداندن حرف می زد و هیچ ابزار دیگری برای بیان چیزی که نمی توانست به زبان بیاورد نداشت.
اخیرا اما دیده ام وقت تشهد و سلام ِ نماز، خِرخِری از خرخره اش خارج می شود و آوای گنگی در گلویش تولید می کند که اگر دقت کنی شاید شباهتی بین آنچه شنیده ای با شهادتین به وحدانیت خدا و عبودیت و رسالت مبارک پیامبر خاتم(ص) درِشان پیدا کنی…
همین یک ذره توانائی و شور نوجوانی قاطی هم شده و “توحید” با همان ندای گنگ و نامفهموم، هر شب، گوشه ای از شبستان مسجد را اختیار می کند و پشت بند و هم نوا با موذن پیر و خوش صدای مسجد، دست راست بر روی گوش می گذارد و برای دل خودش و خدا و نمازی که ندای اقامه ی آن تراویده، اذان می گوید.
و این شاید خوش ترین ندائی باشد که ملائکه ی موکل اذان و اقامه، از مسجد قدیمی ما تا عرش برده اند…