دیدار دوست دیدن

مسجد شیعیان مدینه در منتهی الیه جنوب شرقی حرم حضرت رسول در یکی از فرعی‌های تنگ و محله‌های کم‌تر توسعه یافته‌ی مدینه قرار دارد. زائران عمره و تمتع به فراخور حال و شوق، وقتی برای دیدار با شیعیان غریب مدینه می‌گذراند و در مسجدی که بنای خیر آن توسط مرحوم شیخ العَمری گذاشته شده و ملجآ و پنا‌گاه شیعیان مظلوم مدینه است.
بنا بر قولی مرحوم العَمری هزینه خرید زمین و احداث مسجد و نخلستان آباد مجاور آن را از مرحوم آیت‌الله خوئی رضوان‌الله دریافت کردند و فی‌الحال شیعیان مدینخه در حاشیه‌ی مسجد محله‌ی شیعه نشین مدینه را بنا کرده‌اند.
شنیدن شهادت به ولایت امیرالمومنین در اذان و سر به مهر تربت کربلا گذاشتن وقت ادای فریضه، در مدینه‌ی وهابی زده، چنان شیرین است که هیچ زائری پای رفتن از مسجد را ندارد.
غرض امروز به لطف بی منتهای حضرت مجتبی علیه‌آلاف‌التحیه‌والثناء میهمان نماز جماعت ظهر و عصر مسجد بودیم و من بعد آن مرزوق سفره‌ی کریمانه‌ی امام حسن علیه‌السلام.

هر روز بعد نماز در مضیفِ – میهمان‌سرا- مجاور مسجد که به سبک مساجد صدر اسلام سقفش با الیاف خرما پوشانده شده، نمازگزاران شیعه گروه گروه دور هم می‌نشینند و به رسم شیعیان حجاز بی قاشق و بشقاب و با دست از سینی‌ای که جلوی هر سه چهار نفر گذاشته می‌شود نهار نذری خود را صرف می‌کنند و بعد نهار با خرمائی که محصول باغ مسجد است پذیرائی می‌شوند.
سابق بر این یکی از برنامه‌های ثابت هر کاروان بازدید و جمع‌آوری نذورات برای مسجد شیعیان بود که یکی دو سال است به خاطر حساسیت سعودی‌ها و خیزش‌های متعاقب موج جدید بیداری اسلامی، از لیست برنامه‌ها خارج شده و زائران به طور خودجوش و خارج از برنامه‌ی کاروان سری به مسجدالعَمری می‌زنند.
غرض، نهاری که رزق خوان کرم حضرت مجتبی علیه‌السلام بود چنان بابرکت بود که به چند لقمه سیرمان کرد و چنان خوش‌خوراک بود که یاد غذاهای خوش‌مزه‌ی آذربایجان را در یاد ذائقه‌مان انداخت.
در راه برگشت سوار تاکسی جوان شیعه‌ای شدیم که مقلد امام‌خوئی بود و بعد فوت ایشان با دستور و اجازه‌ی آیت‌الله گلپایگانی باقی بر تقلید از میت مانده‌بود.
مدینه، هزار هزار خروار مظلومیتِ نهفته دارد. از گودال بپرس…