روزهای سبز بخشش

مرد فقیر با سر و وضع ژولیده و لباس کثیف و کهنه به در حمام رفت. استاد حمامی که وضعیت چرک آلود او را دید، دستور داد تا از حمام بیرونش کنند و راه ندهند. مرد ژولیده، همان دم در نشست و شروع کرد به های های گریه کردن.
مرد حمامی متاثر شد و آدم فرستاد که بازش گردانند. هرچه اصرار کردند، بازنگشت. پرسیدند چرا نمی آیی؟ گریه ات برای چیست؟ جواب داد گریه ام نه برای این است که از حمام بیرونم کردند، بلکه فکر بهشت و آخرت را می کنم و می بینم در این دنیا به واسطه چرک و کثافت، به حمام راهم نمی دهند، آن وقت چطور فردای قیامت با روح کثیف و آلوده می گذارند پشت سر محمد(ص) وارد رضوان الهی و بهشت برین شوم.
عمرمان به دنیا بود تا بر سر سفره ضیافت ماه رمضان دیگری میهمان باشیم. رمضان مبارک آمد با سحر و افطارش، با لیله القدرش و با عید فطر بزرگش. اگر هم باید میان بر زد و عقب ماندگی ها را جبران کرد، کدام زمان از این برتر؟ اگر آلوده دامنیم و آلودگان را به معراج اولیای خدا راهی نیست، چه باک که پیامبر خدا در بازگشت از آن معراج بزرگ از زبان پروردگار فرمود «لو علم المدبرون کیف اشتیاقی بهم لماتوا شوقاً. آنان که از من روی برگردانده اند اگر می دانستند چه قدر به آنان اشتیاق دارم، هر آینه از شوق جان می سپردند». کدام تحفه از این بالاتر؟!

نقل است امام سجاد علیه السلام نیمه های شب که به مناجات برمی خاست، از جمله این گونه تذلل و عرض حال می کرد که:
«خدایا ستاره های آسمان رو به پایین آمدن و غروب است. صداها خاموش شده، چشمان بندگانت را خواب گرفته و پادشاهان در را به روی خود بسته اند و نگهبانان آنها در اطراف قصر مراقب تا مبادا کسی بیاید و از آنها چیزی بخواهد. اما تو ای خدای حی و قیوم! در خزائنت قفل نیست و باب رحمتت برای هر که از تو بخواهد، باز است. خداوندا! بیچارگی مرا بلند کرده و به در خانه تو آورده… چطور بخوابم درحالی که مرگ با سرعت پیش می آید».
آیا می توان قساوت و سنگدلی را در حق خود تمام کرد و سراغ چنین کریم قدرتمندی نرفت و آنگاه خود را عافیت طلب، مآل اندیش، آینده نگر و زیرک دانست؟ ما را چه می شود که در پی تدبیر و دوراندیشی، سوراخ دعا را گم می کنیم؟ همان عقل محاسبه گر اگر گریبان ما را گرفت که چه حجتی داری، پاسخ مان چیست؟ امیر مؤمنان هنگام تلاوت آیه «یا ایها الانسان ماغرّک بربک الکریم»، تفسیر لطیفی ارائه کردند:
«انسان، بازخواست شونده ای است با بی پایه ترین و باطل ترین حجت. و از هر فریب خورده ای، عذرش نپذیرفتنی تر. از سر نادانی به خود می نازد. ای انسان! چه چیز تو را بر گناهت گستاخ و بر پروردگارت دلیر کرد و تو را به هلاکت خویش مانوس ساخت؟ مگر درد تو را درمان و بیداری ات را خوابی نیست؟ بسا که یکی را در تابش آفتاب بینی و او را به سایه آری یا بر گرفتاری که بیماری، او را گداخته، از روی رحمت اشک بباری. پس چه چیز تو را بر درد خویش شکیبا کرد و در مصیبت توانایی بخشید… سخن به راست گویم؛ دنیا تو را نفریفته که تو خود فریفته دنیایی و به آن پرداخته. آنچه مایه عبرت است، برایت آشکار ساخت. او با دردها که به جسم تو فرود می آورد و با کاهش و نقصانی که در توانایی ات پدید می آورد، راستگوتر از آن است که با تو دروغ گوید و وفادارتر از آن که با تو راه خیانت پوید… پس روز قیامت بسا حجت که باطل باشد و بهانه های عذر که بریده شود». (نهج البلاغه، خطبه ۲۲۳)
جان ها را بهایی جز بهشت نیست همچنان که بهشت را جز به بهای محک خوردن جان ها ندهند. «آیا می پندارید پیش از آن که خداوند از میان شما مجاهدان و صابران را آزموده باشد، می توانید داخل شوید» (آیه ۱۴۲ آل عمران). بهشت را در صبر و سختی و مکاره پیچیده اند چندان که دوزخ را با شهوات و تمنیات، که امیر مؤمنان(ع) فرمود «حفّت الجنه بالمکاره و حفّت النار بالشهوات». (خطبه ۱۷۶ نهج البلاغه) و هریک را مسیری است ناگزیر.
ما کشته نفسیم و بس آوخ که برآید
از ما به قیامت که چرا نفس نکشتیم
Ltema3 2a