“آراز آراز آی آراز
سولطان آراز، خان آراز
سنی گؤروم یاناسان
بیل دردیمی، قان آراز
–
آراز اوسته، بوز اوسته
کباب یانار کؤز اوسته
قوی منی اؤلدورسونلر
دانیشدیغیم سؤز اوسته
–
آرازی آییردیلار
قومونان دویوردولار
من سندن آیریلمازدیم
ظولمینان آییردیلار
–
آخیتدین گؤزوم یاشین
گؤروم قوروسون داشین
سنی گؤروم یاناسان
بس نئیله‌دین یولداشین؟
–
سن دئییردین کی هئچ واقت
قارا بالیق یاتمادی
گئدیب، یولداش آختاردی
ساققالاردان قورخمادی
–
من عاشیق دان بانیدی
سحرین دان بانیدی
ایچمه آرازین سویون
صمدین آل قانیدی
–
آراز، سندن کیم کئچدی؟
کیم غرق اولدو، کیم کئچدی؟
صمدی سن بوغمازدین
سؤیله باغرین کیم دئشدی
–
آرازام، باتمام قوما
او گلمیشدی قوینوما
آرخادان دوشمن ووروب
قانین ییخدی بوینوما
= = = =
مثنوی دردنامه‌ی “آراز”، شرح جدائی یک ملت است از پیکر واحدی به نام ایران که مِن بعد عهدنامه‌های ننگین گلستان و ترکمان‌چای از تنِ مامِ میهن جدا شد و ارس رود، مرز این جدائی.
آذری‌ها از ارس (آراز) که حائل و مرز بین ملتی واحد با فرهنگ و تاریخ مشترک شده است، هیچ‌وقت دلِ خوشی نداشته‌اند.
هربار که به علتی راهی سرزمین آذربایجان [شمالی!] شده‌ام و از روی پل آهنی‌ای که نصفش را ایران و نصف دیگرش را روس‌ها ساخته‌اند گذشته‌ام، این مثنوی با بغضی سنگین ورد زبانم بوده است…
دیدگاه‌ها
سلام حاجی بی زحمت شعر (چال اویناسین اژدر عمی )رو هم به اشتراک بذار …
مخلصیم حاجی جان
نمیدانم خواسته یا نا خواسته در باره این شعر نوشته اید ولی باید بدانید که این شعر درباره صمد بهرنگی سرور و جان ملت ،سروده شده است و در آن آمده است که صمد را رودخانه آراز جاودانه نکرد بلکه هنگام شنا در ارس ، به دست ساواک یا حیوان های انسان نما به جاودانگی شتافت.