سوراخ دعا

می‌گفت با سنگر محل استقرارشان چند قدم بیش‌تر فاصله نداشتم.
می‌گفت طرف را دیده که به شیوه‌ی اهل سنت وضو ساخت و رفت توی سنگر و قامت بست و بعد تا خود صبح و وقت اذان فجر و از حفظ و با ترتیل و به صوتی دل‌نشین قرآن خواند و چنان قرآنی می‌خواند که آیه آیه‌اش تا مغز جان آدم رسوخ می‌کرد و صبح که شد، قربه الی الله تجدید وضو کرد و رفت پیِ پیدا کردن شیعه و سر بریدن از اهالی مظلوم و بی‌چاره‌ی قصبه‌ای دور افتاده که تنها جرم‌شان شیعه بودن بود و حمایت نکردن از داعش و کرنش نکردن در برابر خلیفه‌ی خودخوانده‌ی بغدادی.
این‌ها را می‌گفت و هنوز متحیر صوت و لحن دل‌ربای داعشی یاغی بود و زیبائی تجوید و فراز و فرودی که در قرائتش بود… و من در ذکر احوال آن وحشیِ آدم‌کش داعشی فکر می‌کردم؛ می‌شود آدم قاری قرآن باشد و اهل تهجد شب باشد و مراعات مستحب و مکروه بکند و باز از اهل جهنم باشد. فقط کافیست سوراخ دعا را گم کنی. و نفهمی خلاصه‌ی قرآنی که می‌خوانی در دوست داشتن و دوست نداشتن است برای خدا و یادم افتاد که معلم تاریخ‌مان می‌گفت: پینه‌ی روی پیشانیِ اهالی نهروان ضمخت‌تر از پینه‌ی زانوی شتر بود و سرعت ختم قرآن‌شان بیش‌تر و تندتر از سربازان سپاه امیرالمؤمنین – علیه‌السلام -.