دریا

می‌گفت: قصه‌ی محبت حسین مثل دریاست؛ برزگ و عمیق و جاری.
و پاک کننده‌ی هر نجاستی. – حتا هر قدر که بزرگ باشد-
هر خشک و تری که در آن وارد شود، بین بزرگیش گم می‌شود و دریا می‌شود و دریا هنوز و هم‌چنان دریاست که دریاست.
می‌گفت هر نجاستی هم که در روحت نشسته باشد، هر قدر هم که بارت سنگین شده باشد، هر گندی هم که زده باشی، اگر خودت را در دریای حسین بیافکنی، دریا می‌شوی. جاری می‌شوی. جاوید می‌شوی… .