این روزها
کارمان شده این
که کار کنیم
و بسازیم
و ببافیم
و سر هم کنیم
و شب و روز را یکی کنیم
و جد و جهد کنیم
که کار ماندگار کنیم
که فردا روز به خاطره‌اش
به یاد روزهائی که با جد و جهد و تلاش شب کردیمشان
دل خوش کنیم…
این همه
فقط برای فردا روز مباداست که در آن وقتِ نمی‌دانم کِی و در آن حالِ نمی‌دانم چه جور،
حال‌مان خوش شود وقتی یاد ام‌روزمان بیفتیم…
همین!