وَ فَدَیناهُ بِذِبحٍ عظیم

دزفولی‌ها رسم دارند حاجی‌شان که از مکه برگشت، به نشانه‌ی حاجی بودن صاحب‌خانه و به تعداد حج رفته‌های آن خانه، بیرق سبز کوچکی بزنند بالای درب و بعد به تعداد اولاد ذکور خانواده به آن بیفزایند.
سال‌ها قبل این علامت را بالای بعض خانه‌های دزفول دیده‌بودم و رسم جالب مردم مهمان‌نواز دزفول و خاطره‌ی روزهای خوشی که آن‌جا به سر شد همیشه در ذهنم ته‌نشین است.
ام‌روز صبح سر میز صبحانه وقتی با دزفولی‌های خون‌گرم هم‌سفره شده‌بودیم حرف کشید به آن بیرق‌های سبز و این‌که محلی‌ها دزفول را “دِس‌فیل” می‌خوانند و حالا شهر بزرگ شده و پل معروف پشت سبزقبا که روی رود دز زده‌اند دیدنی‌تر شده و سینماهای آن اطراف از رونق افتاده و بستنی فروشی‌های اطراف سبز قبا بازارشان هنوز سکه است و پرسیدم از رفیقی که در دزفول داشتم و مغازه‌اش که درست دیوار به دیوار سبز قبا بود و شهیدآبادشان که مزار شهدای جنگ است و خاطرات دزفول در سال‌های دور زنده شد.

دزفولی‌های خون‌گرم که شهره به غیرت و پای‌مردی و ایستادگی‌اند، در ایام دفاع هشت ساله میزبان لشکر عاشورا بودند و صفی‌آباد در حومه‌ی دزفول خوب به یاد دارد مرد خوش قامتی را که بند پوتین‌هایش همیشه نصفه باز بود و چشم‌هایش همیشه از زور بی‌خوابی سرخ بود و سررسیدش پر از یادداشت‌های ریز و درشت پی‌گیری کار تدارک لشکر… مردی که وقتی رفت حسرت زیارت سیدالشهداء و آرزوی استلام حجر به دلش مانده‌بود… مردی که کاش بود و گرهِ حوله‌ی احرام تمتعم را او می‌زد… مردی که در منی و وقت قربانی و تکرار داستان سربازی اسماعیل و فدا شدنش به ذبحی عظیم + ، یادش هماره با من است…
نمی‌دانم اگر دزفولی بودم، وقت بازگشت از سفر قبله باید چند بیرق سبز بالای خانه‌مان می‌افراشتم؟
و مگر بیرق سبز جای عَلَم سرخی که از سال رفتنت بر سر سرای‌مان افراشته‌است را می‌دهد؟
و تو به‌تر می‌دانی که من عَلَم سرخ شهادت را بیش‌تر از بیرق سبز حج خوش می‌دارم… الهم ارزقناه! آمین