خدا نکند انسان به امراض بی‌درد مبتلا گردد. مرض‌هایى که درد دارد انسان را وادار مىکند که در مقام علاج برآید؛
به دکتر و بیمارستان مراجعه کند؛
لیکن مرضى که بی‌درد است و احساس نمىشود بسیار خطرناک مىباشد.
وقتى انسان خبردار مىگردد که کار از کار گذشته است. مرض‌هاى روانى اگر درد داشت باز جاى شکر بود: بالاخره انسان را به معالجه و درمان وا مىداشت؛ ولى چه توان کرد که این امراض خطرناک درد ندارد. مرض غرور و خودخواهى بی‌درد است.
معاصى دیگر بدون ایجاد درد قلب و روح را فاسد مىسازد.
این مرض‌ها نه تنها درد ندارد، بلکه ظاهر لذت‌بخشى نیز دارد:
مجالس و محافلى که به غیبت مىگذرد خیلى گرم و شیرین است!
حب نفس و حب دنیا که ریشه همه گناهان است، لذت‌بخش مىباشد.
مستسقى از آب تلف مىشود، ولى تا آخرین نفس از آشامیدن آن لذت مىبرد.
و قهرا اگر انسان از مرضى لذت برد و درد هم نداشت، دنبال معالجه نخواهد رفت؛ و هر چه به او اعلام خطر کنند که این کشنده است، باور نخواهد کرد.
– – –
حضرت روح‌الله. رضوان‌الله‌علیه +