سلام؛ روایت دیگری از روزمره‌گی‌های یک مدیر روزمره

آموخته‌ام که؛
وقتی اربابِ رجوعی تلفن می‌کند و بی‌آن‌که ادبِ سلام دادن داشته باشد، زبان به گله و شکوه و شکایت می‌گشاید، درخواستی خواهد کرد از جنسِ نق و بدعنقی و دعوا و نتیجه‌ای نخواهد گرفت الا برآورده نشدنِ عرض حالی که دارد.
آموخته‌ام که سلام، فقط از کلام کسانی جاری می‌شود که می‌دانند خواهش‌شان شدنی است و آن‌کس که سلامش را قورت می‌دهد؛ صرفن جهت خالی کردنِ دقِ دلی زنگ زده و لا غیر!
نوعِ این آدم‌ها، که نوعا یک‌ریز حرف می‌زنند و امان به طرف مقابل نمی‌دهند برای پاسخ، وقتی همه‌ی فحش و فضیحت‌هاشان نثار مخاطب شد و تمام شد، عینِ شروعِ کلامِ بی سلام‌شان، بی خداحافظی تلفن را قطع خواهند کرد.
الغرض، داستانی داریم با این اربابِ رجوع‌های پرطمطراقِ بی ملاحظه…