“ادبیاتِ جنگ متولد میشود؛ ساخته نمیشود. ارزش کلمهها در این گونه نوشتاری بیش از هر چیزی، انسانی است.
انسانها پس از تحمل جنگهای طاقتسوز و خانمان برانداز به خلوت خود میآیند و بدون اینکه آگاهی حرفهای از چهگونه نوشتن داشته باشند، دست به قلم میبرند و با کلمهها رنج و آرزوهای خود را شکل میدهند.
آنان میگویند که جنگ چه بر سرشان آورده است. این لحنِ مردمی و سرشار از صداقت یعنی دست یافتن به حداکثر حقیقتِ یک حادثهی هولناک که به خودیِ خود تأثیر عمیقی بر مخاطب میگذارد. زیرا ادبیاتِ جنگ همدست و همراهی جز انسان ندارد.”
حرفِ ما. استاد مرتضا سرهنگی. نشر سورهی مهر +
= = =
پینوشت:
مطالعهی این کتاب به زعم حقیر، از اوجب واجبات است!
دیدگاهها
واعظان کاین جلوه در محراب و منبر میکنند
چون به خلوت میروند ان کار دیگر میکنند
پرسشی دارم زدانشمند مجلس باز پرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر میکنند
گو بیا باور نمیدارند روز داوری
کاین همه قلب و دغل در کار داور میکنند
یا رب این نو دولتان را با خر خودشان نشان
کاین همه ناز از غلام ترک و استر میکنند…
اقای امیر خانی واقعا حرف قشنگی زدند و رابطه ی خطی تعریف شده ای در این میان وجود ندارد!!!!!!!!!!!!که اگر تعریف شود اشتباه محض است و تاوان بسیار بسیار سنگینی دارد…